„Aan het begin van de keten heb je de meeste vrijheid van handelen. We proberen hier, aan de faculteit techniek, bestuur en management waar ik werkzaam ben, ingenieurs te helpen om te ontwerpen. Mijn passie ligt bij het verduurzamen van productieprocessen.

Dan heb ik het nog niet direct over de fabriek zelf. Natuurlijk moet die ook zo efficiënt mogelijk zijn, maar het gaat me vooral om het netwerk eromheen. Om de mensen die in de fabriek en in de hele keten werken. Bij hen moet duurzaamheid allereerst vorm krijgen.

Ik heb wel iets van een idealist. Als ik advies geef aan studenten hoe ze dingen het beste kunnen aanpakken, dan hoop ik dat ze de wereld een beetje beter zullen maken. Tegelijk ben ik ook een realist. Op dit vlak gaan veranderingen niet zo snel. Toch zijn er al grote stappen gemaakt.

Toen ik bijvoorbeeld twintig jaar geleden begon aan mijn promotieonderzoek naar het duurzamer maken van chemische processen in fabrieken stond ik redelijk alleen. Mensen vroegen zelfs: „Zou je dat wel doen?” Nu is duurzaamheid niet meer weg te denken op de universiteit en krijg ik de opmerking dat ik toch wel „lekker actueel” bezig ben.

Ook word ik tegenwoordig links ingehaald door studenten die helemaal voor ‘groen’ gaan. Ze vinden in mij dan overigens wel een kritische docent. Allereerst moet je goed bepalen wat de milieuschade is van een bepaalde technische installatie of product. Daar moet je oplossingen voor bedenken en blijven meten of je de goede kant op gaat. Ik blijf hameren op een methodische aanpak.

Levensvatbaarheid

Op andere faculteiten zijn studenten soms wat minder gemotiveerd als het om duurzaamheid gaat. Daar probeer ik hen na te laten denken over de levensvatbaarheid van hun product. Je kunt nu wel iets op de markt brengen, maar als de regelgeving over twee jaar verandert, moet je er wel klaar voor zijn.

Daarbij vind ik het belangrijk om de mens achter de student te zien. Van de tien is er altijd wel één die problemen heeft in zijn privéleven. Mijn deur staat voor hen open. Als christen vind ik het belangrijk om bereikbaar te zijn. Collega’s merken dat. Bij moeilijke situaties schuiven ze me nog weleens naar voren.

Bij het begeleiden van promovendi vind ik het nog belangrijker om een goede band op te bouwen. Je bent toch vier of vijf jaar intensief met zo’n persoon in contact. Het zijn ook vaak mensen uit andere culturen. Zo begeleid ik op dit moment een jonge vrouw uit Iran. Bij haar moet je eerst uitgebreid naar de familie vragen, voordat je gaat praten over haar onderzoek.

Grote plaatje

Vanuit mijn vakgebied kijk ik naar het grote plaatje. Dus niet: kan ik hier of daar een product verkopen met een duurzaamheidslabel? Maar: hoe krijgen we de CO2-uitstoot van de haven van Rotterdam structureel naar beneden? Daar geniet ik van.

Of ik zelf een beetje duurzaam leef? We scheiden plastic, ik reis met de trein naar mijn werk, we eten bewust minder vlees en we proberen voedselverspilling tegen te gaan. Tegelijk moet duurzaamheid niet iets zijn dat moet. Beter kun je vragen waar de problemen vandaan komen. En dan maak ik me grote zorgen over het materialisme dat achter veel milieuproblemen schuil gaat.

De reformatorische gezindte zou wat dat betreft nog wel een tandje harder mogen lopen. Mijn grote inspiratiebron op het gebied van duurzaamheid is op dit moment de pauselijke encycliek ”Laudato Si”. Toegegeven, Calvijn schreef al over de zorg voor de schepping. Maar het zou mooi zijn als meer hedendaagse protestantse theologen zich verdiepten in en bezonnen op de relatie tussen de Bijbel en duurzaamheid. Daar heb ik als christenwetenschapper echt behoefte aan.”

Ook bezield werker of kent u iemand? Mail naar econ@refdag.nl.

Levensloop Gijsbert Korevaar

Gijsbert Korevaar uit Dordrecht ging naar het Gymnasium Camphusianum in Gorinchem. Daarna volgde hij de studie scheikundige technologie aan de TU Delft. In 1998 studeerde hij af en werkte een jaar als junior onderzoeker bij onderzoeksbureau Novem. Daarna startte hij zijn promotieonderzoek naar het duurzamer maken van fabrieken. In 2004 promoveerde hij. Een jaar ervoor werd Korevaar aangesteld als opleidingscoördinator van de nieuwe studie industriële ecologie, waar hij tot 2012 opleidingsdirecteur was. Sinds 2014 is hij universitair docent en geeft les in Delft en Leiden.