De Britse krant The Guardian typeert Kok als architect van regelingen rond euthanasie en homohuwelijk. Dat is opvallend omdat Kok juist bij dat laatste aarzelde en zich afvroeg of erkenning daarvan wel moest.

De krant citeert premier Mark Rutte, die Kok „totaal betrouwbaar, totaal oprecht en altijd gericht op oplossingen” noemde. Bij Koks vriendschap met de Britse ex-premier Tony Blair meldt de krant dat „het afschudden van ideologische veren voor hem geen probleem was, maar voor een politieke partij als de onze een bevrijdende ervaring.”

The New York Times zet Kok neer als „Dutch Prime Minister in Boom Times.” De Amerikaanse krant ziet „de vakbondsman die politicus werd” als een typisch voorbeeld van de centrumlinkse politiek die ook werd voorgestaan door Blair en de Amerikaanse president Bill Clinton. „Met beide mannen ontwikkelde Kok dan ook een band.” Tony Blair zelf noemt Kok „een van de grootste mannen in de politiek van onze tijd.”

Clinton schrijft in een reactie op Twitter dat Koks leiderschap „model moet staan voor de effectieve oplossing van problemen in de wereld van vandaag.” De Amerikaanse oud-president verwijst naar een langere verklaring, waarin hij over Kok schrijft „trots te zijn om als president met hem te hebben samengewerkt.”

Bergambacht

De Belgische krant La Libre Belgique meldt hartfalen, overlijden te midden van zijn familie en naasten en zijn eenvoudige komaf als arbeiderszoon uit Bergambacht. De Franse conservatieve krant Le Figaro ziet Kok als de man van het poldermodel. De Franse necroloog maakte Kok leider van drie kabinetten in plaats van twee. „Terwijl hij aan het hoofd stond van drie centrumlinkse coalitiekabinetten, beleefde het land een indrukwekkende economische groei.”

In het van oorsprong rooms-katholieke Vlaamse dagblad De Standaard wordt ook de kritiek op Kok verwoord. „Zijn beginjaren in de politiek waren verre van makkelijk. Onder zijn verantwoordelijkheid moest er diep gesneden worden in de arbeidsongeschiktheidsregeling WAO. Het kostte hem en zijn partij veel aanhang. Na zijn politieke carrière was hij onder meer commissaris bij ING en Shell. Door de vergoedingen die hij hiervoor kreeg, kreeg hij het etiket ”zakkenvuller” opgeplakt. Terwijl hij zich als premier had verzet tegen de „exhibitionistische zelfverrijking” aan de top van het bedrijfsleven.”