Column: Los
Sereen stil was het in huis. Alles was er klaar voor. De natuur leek haar adem in te houden. We wachtten. Op de pijn. Op lijden. Op vreugde. Op nieuw leven. En toen was daar dat grote moment. Daar was ze. Warm. Levend. En prachtig. Haar eerste ademteug. Een knip. Ze was los van me. We keken naar het kleine gezichtje. De liefde stroomde. De verantwoordelijkheid voelbaar. Zo kwetsbaar was ze en zo afhankelijk. Een wereld wachtte op haar. Een boze wereld. Heel even was daar de gedachte. Wat was het veilig in mijn buik.
Vertwijfeld kijk ik naar boven. Zelf de trap op lopen. Ik vind het zo gevaarlijk. Maar ze is binnen no time boven. Zelfverzekerd. Zonder angst. „Hallo mama”, roept ze, „ik ben er al.” Oei, als ze nu maar niet naar beneden valt. Wat zijn ze nog kwetsbaar. Zat ze nog maar in de box.
Onzeker kijk ik nog een keer om in de deuropening van de klas. Zou het wel gaan? Zo’n hele dag op school? Als ik uit school vraag of het leuk was, antwoordt hij mij verbaasd: „Ja, natuurlijk, mama.” En of hij mij gemist had? „Nee, natuurlijk niet, mama, de juf was er toch?” Even raakt het me. De gedachte bekruipt me. Zo los van mij. Was hij nou nog maar bij mij thuis.
Ik zwaai hem na. En roep nog een keer. „Uitkijken bij de rotonde hè? Goed je hand uitsteken.” Voor het eerst alleen naar school fietsen. Zat hij nou nog maar bij mij achterop.
Een grote Eastpak op zijn rug. Een nieuwe fiets. Een broodtrommel vol met brood en koekjes. De grote school tegemoet. Hij heeft er zin in. Een stoere armzwaai. Best een eindje verder fietsen. Een nieuwe klas. Een heel andere dagplanning. Spannend. Voor hem? Nee, meer voor mij. Ik knipper met m’n ogen. Zat hij nou nog maar gewoon op de basisschool.
Alleen naar het zwembad. Zelf fietsen naar een koorrepetitie. Een feestje tot laat van een vriendinnetje. Winkelen en zelf je kleding uitzoeken. De eerste keer met een vriendje uit. Auto leren rijden. In de avond wachten totdat ze thuis zijn. Opgelucht ademhalen als je daar een geluid bij de deur hoort. Een lach, een zwaai, welterusten! Discussies. Als zij wat anders vinden dan wij. De momentjes van het loslaatproces zijn soms pijnlijk, worden meer en volgen elkaar veelvuldig op.
Is dat niet wat ik het meeste moet leren als moeder? Als vader? Daar waar je je jongen, je meisje zo graag wilt vasthouden, moet je hen elke keer meer loslaten. Soms voelt dat zwaar. Als een steen in een ravijn. Misschien wel het gevoel dat het straks te pletter slaat op de bodem. Of is het toch licht? Zo’n touwtje van een heliumballon dat je loslaat. Daar gaat-ie. Langzaam naar omhoog. Zacht zwevend in de lucht. Heen en weer bewegend op de adem van de wind.
Een leerproces. Vanaf het eerste doorknippen. Steeds meer laten gaan. Steeds maar weer bidden. Steeds maar blijven hopen. Dat Hij vasthoudt. Waar wij loslaten.
