Na lange jaren van oorlog en strijd zijn grote delen van Syrië weer in handen van de regering-Assad. De belangrijkste uitzonderingen op dit moment zijn de regio Idlib (in handen van jihadisten), de regio noordelijk van Aleppo (in handen van aan Turkije gelieerde groepen) en het noordoosten van Syrië (in handen van de Koerden en hun geallieerden). Het is de verwachting dat er in deze regio’s nog een felle strijd geleverd zal worden, zoals al het geval is rond Idlib.

Tegelijk zijn de meeste grote steden, zoals Damascus, Homs, Hama, Daraa en grote delen van Aleppo, stevig in handen van president Assad. Hoewel de schade en de verwoesting daar in veel gevallen enorm zijn, wordt er geen directe strijd meer geleverd.

Voortbestaan kerk

In die situatie is het erg belangrijk dat er mensen zijn die hun vroegere woonomgeving weer kunnen en willen opbouwen. Dit is allereerst goed omdat het de leefbaarheid en daarmee de stabiliteit van Syrië sterk zal bevorderen. Daarnaast is het erg nodig dat in de steden van Syrië de christelijke kerk blijft voortbestaan en zo het Evangelie blijft klinken, ook daar waar het door de oorlog bijna was verdwenen.

Daarom probeert Stichting Ismaël steun te geven aan met name Syrische christenen die hun leven weer willen hervatten in hun oorspronkelijke woongebieden. Relatief veel christenen zijn in de afgelopen jaren naar buurlanden van Syrië gevlucht (zoals Libanon, Jordanië en Turkije) of naar Europese landen. Ook in Nederland hebben velen van hen een plaats gevonden. Daarnaast zijn heel wat moslims uit Syrië in westerse landen als Nederland en Duitsland in contact gekomen met het Evangelie. Een aantal van hen is christen geworden en is gedreven om de boodschap van het Evangelie uit te dragen onder andere Syriërs. Hun inzet is onmisbaar in het Syrië van straks.

Eerste gemeente

De Syrische kerk gaat terug tot de begindagen van de verkondiging van het Evangelie. Lukas schrijft er in Handelingen 11:26 over: „En het is geschied, dat zij een geheel jaar samenvergaderden in de Gemeente, en een grote schare leerden; en dat de discipelen eerst te Antiochië Christenen genaamd werden.” Antiochië ligt in Zuidoost-Turkije, vlak bij de Syrische grens (de huidige naam is Antakya). Het zou een drama zijn als het Evangelie in de wieg van het christendom zou uitsterven. Het (her)bouwen van de Syrische kerk is een ereschuld.

Het is daarom zaak om Syriërs, en zeker christenen onder hen, aan te moedigen om terug te keren naar hun land. Niet de problemen rond integratie, hoe begrijpelijk ook, maar bezorgdheid over de blijvende aanwezigheid van het Evangelie en de christelijke kerk moet daarbij de belangrijkste drijvende kracht zijn.

De auteurs zijn respectievelijk voorzitter en secretaris van Stichting Ismaël, die zich inzet voor de verbreiding en versterking van het Evangelie in de Arabische wereld (stichting-ismael.nl).