Na de weigering om het schip de Aquarius –met zo’n 600 vluchtelingen die opgepikt werden door reddingsschepen op de Middellandse Zee– een Italiaanse havenstad te laten binnenlopen, stond de migrantenkwestie ineens weer volop in de schijnwerpers. Na veel gepraat nodigde Spanje de migranten uiteindelijk uit naar dat land te komen.

Voor wie de nieuwe Italiaanse regering veroordeelt voor haar weigering: Italië zucht al jaren onder een grote toevloed van migranten die vaak door reddingsschepen worden opgepikt in de Middellandse Zee. De opvanglocaties zijn overvol en het is niet zo verwonderlijk dat de gastvrijheid van de Italianen de grens heeft bereikt.

Intussen speelt ook in Duitsland de migratiekwestie weer hoog op. De CSU-minister van Binnenlandse Zaken, Seedorfer, staat een veel harder immigratiebeleid voor. Bondskanselier Merkel is daar op tegen, omdat de problemen dan op het bord van de Europese buurlanden worden geschoven. Zij blijft voorstander van een open en Europese benadering. Seedorfer en Merkel doen daarmee aan een partijtje armpjedrukken waarbij niet bij voorbaat vaststaat wie de winnaar is.

De kwestie is des te prangender omdat de onenigheid zich afspeelt binnen de regering en dan ook nog tussen twee zusterpartijen. In de Bondsdag werken de CDU van Merkel en de Beierse zusterpartij CSU van Seehofer samen als een fractie die ook nog de grootste is in de regering. Het kan dan ook niet anders of deze strijd zal littekens nalaten in de regering, zo de regering er niet over valt.

Blijft staan dat niet alleen Duitsland, maar de hele EU grondig verdeeld blijft over de migratiekwestie. Begin juli is er een EU-top waarop knopen moeten worden doorgehakt. Als Europa die gelegenheid niet benut, dreigt het onderwerp migratie de EU verder te verzwakken en te verdelen. Inderdaad zijn er nogal wat Europeanen die een strenger migratiebeleid voorstaan.

Aan de andere kant laat het enthousiasme in Spanje om de asielzoekers van de Aquarius op te nemen, zien dat het te ver gaat om te zeggen dat Europeanen unaniem tegen een humaan asielbeleid zijn.

Behalve het aanpakken van mensensmokkelaars, gaat het vooral om een betere en eerlijker verdeling van vluchtelingen over de EU. Het kan niet zo zijn dat sommige landen de problemen moeten oplossen en dat andere landen weigeren zelfs de minste verplichtingen na te komen. Die oneerlijkheid bedreigt uiteindelijk zelfs het voortbestaan van de Europese Unie.

Hoofdredactie