De Amerikaanse president had Kim eerder te kennen gegeven wat hem tijdens de top te doen stond, wilde hij voorkomen dat Trump voortijdig zou weglopen. Maar wat we dinsdag hoorden en zagen, was een Trump die Kim het hof maakte, zonder dat die ook maar iets zelf hoefde te zeggen over het inwilligen van eisen. In de gezamenlijke verklaring na de top werd dat contrast nog groter omdat daarin van Noord-Koreaanse zijde enkel vage toezeggingen worden gedaan.

Tijdens de persconferentie van Trump, direct na de top, werd de verbazing over diens kennelijke ommezwaai alleen maar versterkt. De president zegde toe de gezamenlijke militaire oefeningen met Zuid-Korea te stoppen zolang er met Kim onderhandeld wordt. De Zuid-Koreaanse regering moet het tenenkrommend hebben aangehoord, want deze concessie aan Kim was niet met haar overlegd, en dat terwijl het wel over de Zuid-Koreaanse veiligheid gaat.

Wat is hier nu eigenlijk aan de hand? Het lijkt erop dat de Amerikaanse president er als het over internationale diplomatie gaat een eigen manier van doen op na houdt. Electoraal gewin aan het thuisfront als oogmerk lijkt steeds mee te spelen, maar er is nog iets anders.

Trump leek zijn topontmoeting met Kim als een soort hogedrukpan te zien waarin iemand er anders uitkomt dan dat hij erin gaat. De top als een soort toversessie, waarbij grote woorden over ”verleden” en ”toekomst” als tijdloze bezweringsformules worden gebezigd. En waarmee wordt gepoogd de ander in een soort ruimtecapsule uit te tillen boven zijn eigen historische en actuele context, los van eigen drijfveren.

Intussen zijn die grote woorden natuurlijk helemaal niet zo tijdloos. In de diplomatie wordt in dit verband wel gesproken over de spiegelingsvalkuil: jezelf spiegelen in je tegenstander en hem jouw denkwereld, jouw ambities en voorkeuren opdringen. Dinsdag, en vooral tijdens de persconferentie van Trump, zagen we zoiets gebeuren. Niet de president van de VS, maar de zakenman sprak daar over de glossy toekomst van Noord-Korea als eldorado voor toeristen en als investeringsplek voor bedrijven.

Wat Trump vergat, was dat die ander weleens in een heel andere context kan blijven. Dat hij de rit in de achtbaan uitzit om vervolgens zijn eigen uitleg aan die sessie te geven, in lijn met zíjn wereldbeeld en kijk op verleden en heden. Wie de Noord-Koreaanse staatsmedia dinsdag las, kon daar iets van proeven. Zo zou Amerika Noord-Korea hebben erkend als kernmacht en stopte het met militaire dreiging. Als Trumps onderhandelaars straks ook weer met beide benen op de grond staan, mogen ze in Kíms capsule stappen.