Vertrouwen in de politiek steeds geringer
Het was woensdag geen beste dag voor het vertrouwen van de burger in de politiek. Het negen uur durende debat tussen het kabinet –lees: premier Rutte– en de Tweede Kamer over het wel of niet bestaan van memo’s die betrekking hebben op de voorgestelde afschaffing van de dividendbelasting werd vooral een taalkundige discussie. Is het wel of niet hebben van een herinnering hetzelfde als iets wel of niet gezien hebben? En is een partijmemo vergelijkbaar met een ambtelijke notitie? En wat is het verschil tussen een memo dat rondgaat tussen onderhandelaars en een memo dat op de hoofdtafel van de formerende partijen heeft gelegen? Oftewel: is er verschil tussen die hoofdtafel en de diverse zijtafels?
Deze en dergelijke taalkundige spitsvondigheden riepen woensdag een gevoel op van ultieme vervreemding. Het is immers de taak van de regering om duidelijk aan te geven hoe ze tot bepaalde beleidsbeslissingen is gekomen. Zodat het parlement op een goede manier kan controleren of die beslissingen en de manier waarop ze tot stand zijn gekomen in de haak zijn. En aan die duidelijkheid schortte het in het debat aan alle kanten. Premier Rutte zette het volle werk van z’n verbale kwaliteiten in om duidelijk te maken dat hij niet heeft gelogen. De leiders van de coalitiepartijen vielen hem daarin bij. Overigens zonder veel enthousiasme. Hoe kan het ook anders als je om de zoveel weken de geloofwaardigheid van de coalitie in de Kamer moet verdedigen.
De inbreng van de oppositie, met PvdA’er Asscher en GroenLinksvoorman Klaver voorop, klonk gisteren ook behoorlijk schril. Ze probeerden elkaar te overtroeven in het roepen van de ergste beschuldigingen, bijgestaan door Wilders en Marijnissen.
Uiteindelijk maakte Rutte een kleine buiging in de vorm van een minieme schuldbekentenis. En werd een motie van afkeuring met een even minieme meerderheid verworpen.
Als politici denken op deze manier het vertrouwen van de burger in de politiek terug te winnen, hebben ze het mis. Premier Rutte heeft inmiddels een penetrante geur van onbetrouwbaarheid om zich heen hangen. Voor iemand met zijn capaciteiten weet hij zich wel erg vaak dingen niet meer helemaal of helemaal niet te herinneren. De oppositiepartijen op hun beurt roepen zo hard dat het ze enkel gaat om de waarheid dat ook dat op z’n zachtst gezegd ongeloofwaardig is geworden.
Het is te makkelijk om te zeggen dat politiek nu eenmaal zo werkt. Burgers zien namelijk steeds vaker politici die er alles aan doen om of op het pluche te blijven, of daar te komen. Terwijl ze verkozen zijn om op integere wijze het land te dienen en niet zichzelf.
Hoe het niet moet, werd gisteren pijnlijk duidelijk. De tijd om te laten zien hoe het wel moet, slinkt snel. Volgend jaar staan er immers alweer verkiezingen op het programma.
