Nog één dagje vakantie. Wat doe je dan? Lekker even weg, nu het nog kan. Op pad gaan met de trein is dan weer net wat leuker dan met eigen vervoer. Bovendien is het duurzamer. Dus gaan we op zoek naar mogelijkheden.

We houden van een beetje vrijheid en beslissen graag tijdens het reizen waar we heen gaan. Dat blijkt lastiger dan gedacht. Een dagkaart waarmee je heel Nederland kunt doorkruisen, kost een kapitaal.

Goedkoopste optie

Om niet te veel kwijt te zijn, zoeken we via treinreiziger.nl op aanbiedingen. Die vinden we, bij de HEMA. Eigenlijk is dat natuurlijk raar, dat je moet gaan zoeken om de goedkoopste optie te vinden. Je zult maar geen internet hebben. Of geen folders lezen. Dan betaal je zomaar de hoofdprijs.

Maastricht? Verderweg kunnen we niet verzinnen. Maar de zon schijnt en de hele dag in de trein is dan net iets te veel van het goede.

De zee dan. Voor wie bij het bos woont, is het zien van de golven en het horen van het ruisende branding een fijn vooruitzicht. Dus kijken we welke stations vlak bij het strand liggen. Het blijken er niet al te veel. Dat selecteert zich aardig uit.

Eén keer overstappen

Apeldoorn-Hoek van Holland is geen makkelijke reis. Apeldoorn-Zandvoort aan Zee wel. Slechts één keer overstappen, soms twee.

We gaan voor Zandvoort en vertrekken direct na 9.00 uur. Dan hebben we nog een hele dag voor ons. Boterhammen en appels gaan in de rugtas, net als zonnebrillen en zelfs een snorkel.

Op het station blijkt het toevoegen van een Railrunner aan een dagkaart nog even ingewikkeld. Gelukkig staat er een filmpje op de NS-site dat uitlegt hoe het moet. Wel grappig om te zien dat de instructie voor grootouders is bedoeld, het gaat over hoe je een kaartje voor je kleinkinderen toevoegt.

Nek-aan-nekrace

De trein is precies op tijd en we vinden een plekje bij het raam. Een mooi eerste stuk door de bossen volgt. Even later loopt de rails parallel aan de snelweg. „Rijden we harder dan de auto’s?” wil zoon weten. Het blijkt een nek-aan-nekrace te worden en lange tijd blijft het onduidelijk wie er het snelst is, de auto of de trein. Maar dan geeft de machinist vol gas. De trein wint. Met gemak.

Dat voordeel wordt even later tenietgedaan. We blijken achter een andere trein te zitten, die blijkbaar niet zo veel haast heeft of een technisch mankement. En dan komen we toch nog, met enige vertraging, bij het volgende station uit.

Veerpont

Na een halfuurtje moeten we overstappen in de hoofdstad. De trein naar Zandvoort vertrekt al redelijk snel, maar we besluiten hem te laten gaan. Ervaren we toch nog even het stukje vrijheid dat we zochten. Eerst rondkijken op het vernieuwde station. En bij de achteruitgang, vlak bij het IJ. Leuk om te zien wie er allemaal de veerpont op gaan en wie er weer af komen.

Het laatste stukje van de route is het druk. Een moeder neemt haar kind op schoot omdat er geen plekje meer vrij is. Gelukkig heeft ze een spannend voorleesboek bij zich.

We zoeken een knopje voor de ventilator boven ons hoofd, zoals in een touringcar. Maar dat ontbreekt. Het is maar goed dat we er zo uit mogen, want het is snikheet.

Het is nog geen vijf minuten lopen naar het strand. Heerlijk! We dubben erover een fiets te huren, maar wandelen uiteindelijk de duinen door. Daarna puffen we uit bij een strandtentje met een geweldig uitzicht.

We zijn een tasje voor de schelpen vergeten, bedenken we. En vullen daarna onze zakken met de gevonden schatten.

Doorlopen

Het is even rekenen welke trein we terug zullen nemen. Willen we voor of na het warme eten thuis zijn? We proberen ervoor. Dan moeten we nog wel even doorlopen, maar het lukt.

Het voor- en nadeel van het zitten in een niet-stiltecoupé is dat je hele gesprekken van anderen kunt afluisteren. Een groep vriendinnen is naar Attractiepark Walibi geweest. En een van hen ging na een rit in een van de achtbanen over haar nek. Dat weten we dan weer.

Een ouder echtpaar wandelde van Zandvoort naar Overveen. Morgen doen ze het een dagje rustig aan, maar daarna staat hun volgende uitstapje gepland: naar Middelburg. Ook leuk natuurlijk.

Laatste stuk

De trein blijkt niet door te rijden tot Amsterdam, zoals wel de bedoeling was. In Haarlem moeten we overstappen. Dat lukt net, volgens de conducteur. Maar we hebben pech. We lopen echt hard door naar het goede perron, maar net voor onze neus vertrekt de trein. Daar staan we dan. We kunnen alleen nog zwaaien naar de mensen die hem wel hebben gehaald.

We nemen het er maar van, met een lekker broodje. Alvast als voorgerecht voor de warme maaltijd die ons thuis te wachten staat.

Het laatste stuk is het warm, maar als je een beetje in gedachten verzonken bent, verloopt de tijd snel.

De conducteur loopt drie keer voorbij, wat voor enige onrust zorgt. De helft van de mensen in de coupé graait naar zijn jaszak, maar blijkbaar is de tijd dat conducteurs kaartjes knipten voorbij. We hoeven niets te laten zien.

De warmte, het geroezemoes en het rustgevende geluid van de rijdende trein veroorzaken dat we een halfuur voordat we bij huis arriveren in slaap dommelen. Nog net voordat de trein op onze eindbestemming z’n deuren sluit, worden we wakker. We graaien onze rugzak mee en stappen uit. Met een bruin kleurtje en heerlijk uitgerust.

Miljoenenlijn

Gewoon treinen is leuk. Maar instappen in een oude stoomtrein is misschien nog wel leuker. De Miljoenenlijn, een spoorlijn die de Zuid-Limburgse plaatsen Landgraaf en Simpelveld met elkaar verbindt, werd ooit gebouwd om steenkolen uit de mijnen te vervoeren. Nu rijdt er op een traject van 29 kilometer een toeristische trein.

Simpelveld is een handig beginpunt om een dagtocht te beginnen, vanwege een gratis parkeerplaats. Bovendien valt er rond het oude treinstation veel te zien dat aan vroeger herinnert. Zo’n honderd jaar geleden was Simpelveld een grensstation op de route tussen Aken en Maastricht, waar alle reizigers werden gecontroleerd door douaniers.