Eigenlijk een beetje raar. Je mag naar school. Je bent gezond. Je hebt verstand, je kunt in de pauze lekker met je vriendjes spelen en dat vind je dan saai.

Natuurlijk begrijp ik wat hij bedoelt. Ik vind m’n berg strijk ook weleens saai. Ik vind boodschappen doen ook niet altijd zo leuk. Terwijl ik een goede strijkbout heb en een auto voor de deur om de boodschappen in te laden.

Het is zaterdag. „Gaan we vandaag nog wat leuks doen?” vraagt er een. „Ja”, zeg ik, „lekker samen ontbijten. Dan klusjes doen. Nog even naar oma en vanavond eten we patat. Heerlijk, toch?” „Ja, maar gaan we ook nog wat leuks doen?” „Ja, dit allemaal.” „Nee, ik bedoel echt wat leuks?”

Ja, ik weet het wel. Die museumjaarkaart hebben we niet voor niets gekocht. Maar mag ‘gewoon’ ook nog een beetje leuk zijn? Is het ”ikwilleuk” niet een ziekte van deze tijd die zich manifesteert in kinderen, maar ook in grote mensen? Een kinderfeestje moet leuker dan leuk zijn, op school moet je vooral leuke dingen doen. Je leven moet leuk zijn. Een feestje. Uitdagend. Hoe was je weekend? Nog wat bijzonders gedaan? Nee, lekker op de bank gezeten thuis en een rustige zondag gehad. Niks leuks gedaan dus. Ook Facebook leert ons altijd maar na te denken over ”vind ik leuk”. We zijn besmet. En worden er oppervlakkig en depressief van.

Weet je wat pas saai is? Op de vuilnisbelt in de hitte de hele dag plastic prikken. En dan de volgende dag weer en weer en weer. Weet je wat pas niet leuk is? De hele dag in een ziekenhuisbed liggen. Daar zou je pas depressief van worden.

Ik ben in een gezin waar de moeder ernstig ziek is. Haar kinderen komen heel vaak op bezoek. Of het leuk is daarbinnen? Nee, aan ziek zijn is niets leuks en aan moeten sterven al helemaal niet. Maar er is wel wat anders: liefde. Er wordt met respect met en over elkaar gesproken. Liefdevolle blikken geworpen. Geen conflicten. Geen gezeur over saaie dagen. Nee, blij zijn met elkaar. Dankbaar zijn voor vandaag. Met het uur van nu. Zie je in de niet-leuke dingen van het leven niet vaak zo veel meer meeleven en liefde van mensen om je heen dan in de leuke? Is dat niet waar we in plaats van al die leuke dingen naar op zoek moeten? Groot en klein?

Want als het eens niet leuk is, is dat dan zo erg? Ons werd geen leuk leven beloofd. Nee, ik gun niemand verdriet. Pijn. Of een ziekte. Maar ik gun onze kinderen wel het eens-niet-te-hoeven-nadenken-over-leuk-of-niet-leuk. Ik gun hun dat ze niet altijd zullen zoeken naar ”wat vind ik leuk?” Maar naar ”waar vind ik liefde?” En die is te vinden. Op de heuvel waar leuk nog nooit zo ver vandaan was. Lijden nooit eerder zo indringend. En liefde zo onuitputtelijk. beeld Emma Benschop