Turkije grijpt de huidige chaos in het Midden-Oosten echter aan om ook de Koerden in de buurlanden een lesje te leren. Dat laatste is nog zwak uitgedrukt. Neem alleen al de verwoestingen die de Turkse strijdkrachten in de Noord-Syrische stad Afrin hebben aangericht.

En daar zal het niet bij blijven, als het aan de Turkse president Erdogan ligt. In een toespraak kondigde hij dit weekeinde aan dat het leger ook het oosten van Syrië van Koerdische strijders zal zuiveren. Hij beweerde zelfs dat Turkse militairen ook al in Noord-Irak actief zijn. De Iraakse legertop meldde echter dat er vooralsnog geen vijandelijke bewegingen zijn waargenomen. Maar de Turkse intenties zijn overduidelijk.

Turkije schendt daardoor niet alleen de soevereiniteit van zijn buurlanden, maar overtreedt ook alle afspraken op het gebied van oorlogsrecht. Zo werd in Afrin een ziekenhuis gebombardeerd waarbij onder anderen twee zwangere vrouwen om het leven kwamen. Bij de strijd om de stad vielen überhaupt tientallen burgerslachtoffers.

Het merkwaardige is dat de internationale gemeenschap geen kik geeft bij al dit nieuwe oorlogsgeweld. Toen Rusland de Krim binnenviel en zich in de strijd in Oost-Oekraïne mengde, was de halve wereld verontwaardigd. Sancties werden afgekondigd en de betrekkingen met Moskou daalden zo’n beetje tot het vriespunt.

Maar over het Turkse optreden in Syrië en Irak wordt nauwelijks met een woord gerept. De grote vraag is wat daar achter zit. Wil men Turkije niet voor het hoofd stoten omdat het land nu eenmaal een belangrijke strategische partner binnen de NAVO is?

Dat partnerschap lijkt in steeds mindere mate het geval. Weliswaar vormt Turkije geografisch gezien een belangrijke buffer tussen Europa en het Midden-Oosten. Maar verder streeft Ankara vooral zijn eigen belangen na. Een van de topprioriteiten is daarbij het neutraliseren van de Koerdische nationalistische aspiraties. Desnoods met grof geweld.

De Koerden zitten vervolgens tussen wal en schip. Ze vormden een uitstekende bondgenoot van het Westen in de strijd tegen Islamitische Staat. Nu die strijd is gestreden en het IS-kalifaat is verdwenen, worden ze echter aan hun lot overgelaten.

Het Westen zou er goed aan doen Turkije tot de orde te roepen. Om te beginnen vanuit de NAVO. Een militair bondgenootschap is er niet alleen om elkaar bij te staan bij agressie van externe vijanden. Als er sprake is van een goede verstandhouding, moet er ook ruimte zijn om elkaar op de vingers te tikken als er misstappen worden begaan.

In de Koerdische kwestie lijkt dat overigens bij voorbaat onbegonnen werk. De Turkse haat zit diep.