Maasland en zijn hond leverden zaterdag een bijdrage aan het Kinderappel, met het thema ”Uitzicht”.

Aan het begin van de dag daagt Dieneke Blok, jeugdwerkadviseur bij HJW, de kinderen uit om in te voelen hoe het is om blind te zijn. Feilloos weten de kinderen verschillende geluiden die ze laat horen thuis te brengen: „Kerkklokken!”, „Het knippen van een schaar.” Aan twee meisjes die geblinddoekt worden rondgeleid vraagt Blok: „Wat moet je doen als je niets kunt zien?” „Vertrouwen dat de ander je de goede weg wijst.” Blok haakt erop in. „Zo mag jij ook vertrouwen dat de Heere jouw weg leidt. Wij hebben altijd de neiging om weg te dwalen. Daarom mag je jouw hand in de hand van God leggen. Dan mag je weten dat je na dit leven bij God in de hemel komt. Dat is pas uitzicht!”

Als Bartimeüs een plekje zou hebben gezocht in Waarder, was hij bij de supermarkt tegenover het kerkgebouw gaan zitten, denkt ds. Noorderijk hardop in zijn vertelling. „Bartimeüs zocht een plek waar veel mensen voorbij kwamen. Alleen hadden die mensen geen oog voor de blinde bedelaar. Pas toen de voorbijgangers zagen hoe vriendelijk de Heere Jezus op Bartimeüs reageerde, veranderde hun houding. Toen wilden ze hem gaan helpen.”

Alles afwerpen

Wanneer Bartimeüs naar Jezus toe komt, werpt hij alles af wat hem hindert. En al weet Jezus al wat Bartimeüs het liefst zou willen, toch vraagt hij het: Wat wilt u dat Ik doen zal? Ds. Noorderijk, hervormd predikant in Zetten-Andelst, trekt er een les uit: „De Heere weet ook jouw nood en zorg. Toch vraagt Hij jou ook om het aan Hem te vertellen. Bartimeüs zegt echter niet: Ik wil zien! Eerst noemt hij de Heere Jezus „Rabboni”, „Meester”.”

„Waarom vraag jij dingen aan de Heere? Bartimeüs wil zijn gezonde ogen gebruiken om de Heere Jezus te volgen. Beter dan al die ziende mensen om hem heen heeft Bartimeüs gezien dat de Heere Jezus de Messias was. Achter Hem wil en moet hij aan, ook al is dat op weg naar Jeruzalem om te lijden en te sterven. Laten we net als Bartimeüs de Heere dienen met alles wat we van Hem krijgen: onze oren, ogen, mond en handen.”

Geleidelijk blind

Nadat de kinderen in de pauze brailleschrift hebben ontcijferd of een lichtje hebben geknutseld, is het woord aan Piet Maasland uit Putten. Deze vertelt hoe zijn leven veranderde toen hij op 35-jarige leeftijd geleidelijk het zicht verloor. „Ik heb het in het begin heel moeilijk gehad. Als je blind wordt, moet je zo veel dingen anders gaan doen. Neem nou je bord leegeten. Waar liggen de aardappelen en waar de groente? Mijn vrouw zegt dan: De aardappelen liggen op 9 uur. Fietsen doe ik op een tandem. En bij het wandelen loopt mijn hond met me mee. Maar het belangrijkst om te zeggen is wel: De Heere Jezus helpt me van dag tot dag.”

Of Maasland niet net als Bartimeüs weer zou willen zien, vraagt een van de kinderen. „Mensen kunnen mij niet beter maken. Maar God geeft me wel uitzicht. Op jullie programma staat een verrekijker. Jesaja keek ook door een verrekijker naar de toekomst. „Blinden kunnen zien”, profeteert hij. Daar zie ik naar uit, dat ik bij de Heere Jezus in de hemel ben. Daar hoef ik niet meer te zoeken.”