Ze had haar nieuwe slippertjes aan haar blote voetjes. Voetjes die meer zwart dan roze waren. Ze zat bij de tafel met haar roze kaptafeltje. Ze keek in de spiegel. Ze zuchtte. En glimlachte naar zichzelf. Ze draaide haar gezicht een beetje. Ik vroeg: „Vind je jezelf mooi?” Ietwat verlegen, fluisterend, maar toch overtuigd: „Ja.” Zonder twijfel.

Ik vroeg haar wie haar had verteld dat ze mooi was. Of vond ze het gewoon zelf? Nee, zei ze, „papa fluisterde net in mijn oor dat ik de mooiste prinses was van de wereld.” En ze keek nog een keer in haar spiegel. Als je vader dat zegt, dan moet je dat wel geloven, toch?

Ineens was ik jaloers. Op dat zelfvertrouwen. Gewoon „ja” zeggen op zo’n vraag. Niet nadenken over vlekjes, verwarde haren en simpele teenslippers. Alleen geloven in een geheimpje dat je papa je net je oor fluisterde. Niet kijken naar oneffenheden. Niet bedenken dat die slagroomtaart van net weer aardig wat calorietjes had. Geen gedachten over…

Nee, gewoon tevreden zijn. Mooi woord. Te-vrede-n. Vrede te over.

Als ik naar school moet en bij het hek sta, zie ik altijd keurig verzorgde moeders. Hun weegschaal slaat vast minder hoog uit dan die van mij. Ze hebben geen vlekken op hun rok. Ze zijn zo mooi gekleed. Ik kam mijn haar de volgende keer wel weer als ik naar school ga, bedenk ik dan. Want ik voel me wel een beetje afsteken. En ik moet er toch ook wel een beetje op letten wat ik aan heb daar bij dat hek.

Jezelf mooi vinden? Nou, als ik naar die ander kijk… Ik moet eigenlijk ook weer nodig nieuwe kleding.

Lieve prinsessendochter. Wat ben je mooi. Omdat je niet naar anderen kijkt. Maar omdat je gelooft dat wat je papa zegt, waar is. Omdat je niet kijkt naar menselijke oneffenheden. Omdat je kijkt door de ogen van je vader. En zijn liefde daarin voelt.

Het wordt tijd dat ik ook weer eens in de spiegel kijk. En dan wend ik mijn ogen even af van mijn eigen spiegel en richt ik de lof op Hem Die ons wonderlijk gemaakt heeft. Vlekken, scheve tanden, extra kilo’s en verwarde haren: ze verdwijnen in de gebrokenheid en wazigheid van mijn eigen spiegel. En helder is dan de spiegel van het Woord, die me vertelt meer te verlangen om Zijn bruid genoemd te mogen worden dan te verlangen om de mooiste prinsessenmoeder bij het schoolhek te zijn. beeld iStock