De integrale tekst van de toespraak die ds. Van Meggelen zojuist hield (bron: Protestantse Kerk):

„Geachte Synodeleden, zusters en broeders,

Ik was ooit op Iona, een Schots eilandje en pelgrimsoord. Bij de baai,

waar Columba aan land kwam om het evangelie te verkondigen,

neem je deel aan een ritueel. Op het keienstrand wordt je gevraagd

twee stenen op te pakken. Bij de ene steen mag je bedenken wat je

op het eiland wilt achterlaten omdat het tot het verleden mag gaan

behoren. Deze steen werp je voor je weer verder gaat in zee. Bij de

andere steen bedenk je wat je van het eiland wilt meenemen, een

inzicht of verlangen dat gerijpt is en dat je nu wilt integreren in je

leven. Deze steen neem je mee. Ik heb ‘m hier bij me… Een steen die

voor mij met een grote beslissing in mijn leven verband hield.

Eigenlijk is het leven niet anders dan stenen wegwerpen en stenen

oppakken. Zoals Prediker al verwoordde. Er is een tijd om te bewaren

en een tijd om weg te gooien. Met een beetje fantasie kun je dat op

allerlei aspecten van deze dag betrekken. Een preses gaat en een

preses komt. Niet dat we je in zee gaan werpen, Karin, geenszins wat

mij betreft, ik mag voortbouwen op wat jij hebt bewerkt.

Ik zou het op mezelf van toepassing kunnen laten zijn: ik verlaat voor

een deel de plaatselijke gemeente, mijn gemeente waar ik nog niet

uitgewerkt ben, om de landelijke kerk te dienen.

Keuzes maken: wat doe je weg en wat neem je mee? Daarin heeft u

als Generale Synode, onze landelijke kerk de moed gehad om grote

beslissingen te nemen. Diverse kleinere classes maken plaats voor

een elftal grotere. We nemen nieuwe elementen op, die soms oud

lijken, zoals de ringen, of die echt nieuw zijn, zoals de functie van

classispredikant. Keuzes maken heeft gevolgen. Wat in de zee

geworpen wordt vind je niet meer terug. En je moet het doen met

wat je hebt meegenomen, sterker nog, dat nieuwe houdt een belofte

in. Je bidt dat waar mag worden waar je naar streeft.

Vandaag hebt u mij benoemd als nieuwe preses. Het was een

verrassing dat dit op mijn weg kwam en ik dank het moderamen en

ook u allen voor het vertrouwen. Ik ervaar het als een geweldige

kans. Een kans om op een bijzondere plek mee te mogen werken aan

de toekomst van onze Protestantse Kerk. Ik houd van de Kerk, al mijn

leven lang, en op wat voor plaats God mij ook roept, daar wil ik zijn

Kerk dienen. Voor mij is dat nu deze plek.

Weggooien en oppakken. Ik begrijp dat weggooien melancholie kan

oproepen. Alle begrip daarvoor. Soms mag je best even voelen wat of

wie je mist. Is het belangrijk om te rouwen. Ik wil daar ook aandacht

voor hebben tijdens mijn termijn als preses. Wat het ook is dat

gemist wordt: de oude, overzichtelijke classis relatief dichtbij; de

wijkgemeente die zijn deuren moet sluiten, de dominee die niet meer

betaald kan worden of het betekenisverlies van je geloof, wat ik bij

velen waarneem. Wat het ook maar is, laat het mij weten als u pijn

meedraagt om wat u verloren hebt. Maar verzamelen en meenemen

biedt ook nieuwe mogelijkheden. Ik ervaar élan, ik zie nieuwe

initiatieven een kans krijgen, missionaire initiatieven, creatieve

oplossingen, een organisatie die moet gaan dienen om het

geloofsgesprek met overtuiging te voeren. Ik wil mijn best doen om

te faciliteren, om kinderziektes die bij een grondige verbouwing nu

eenmaal aan het licht komen te verhelpen. Om het categoriaal

pastoraat ook op een goede manier onder te brengen. Ik wil u als

Synodeleden het gevoel geven dat u voldoende toegerust kunt

bijdragen aan besluitvorming én aan informatieoverdracht naar uw

achterban.

Ik dank mijn God dat ik lid van zijn kerk mag zijn. Samen met u,

samen met mensen uit alle lagen van de bevolking, van alle gezindten

en kleuren in onze samenleving. Een plek om ieder persoonlijk en

samen van de Heer te zijn, kerk komt van kuriakè, ‘van de Heer zijn’

betekent dat. Met eerbied voor het verleden, met een beloftevolle

toekomst voor ogen. De koers is uitgezet. Ik zie er naar uit om samen

met u verder op weg te gaan. Dank u wel.”