We liggen met ons binnenvaartschip een zondag in Bruinisse, in een mooi, rustig Zeeuws haventje. Tegenover Sint Philipsland, het eiland waar sommigen van mijn voorouders vandaan komen.

Ik vind dan eigenlijk niets mooier dan op zondagmorgen, lopend over de dijk, naar een bevindelijk kerkje te gaan. De vaart der volken laten voor wat die is. Opgaan in een traditie die voor mij vreemd is, maar vertrouwd voelt. Waar de psalmen de tand des tijds hebben doorstaan en gezongen worden alsof er geen 450 jaren verstreken zijn sinds ze door Petrus Datheen berijmd werden. Waar de mens en zijn hart met de grootst mogelijke argwaan beschouwd worden en de diepte van zijn val in de meest sombere grondtonen wordt neergezet. En ergens resoneert dat en wordt dat herkend.

Deze traditie wordt bevestigd door de wereld om mij heen, door de totale onmacht van de mens om wereldwijd orde op zaken te stellen en mondiale problemen op het gebied van voedsel, economie, energie en vervuiling op te lossen. Ruim twee eeuwen na de verlichting heeft de rede ons nog niet verlost van ons individualisme en regeert collectief de angst om te verliezen wat we hebben.

Keer op keer zie ik de Bijbelse visie op de gevallen mens om mij heen gestaafd worden. Ook dichterbij, in mijn eigen leven, zie ik dezelfde krachten werkzaam in mijn strijd voor vreugde. Een strijd die we allemaal voeren, op welke manier dan ook.

Balansdag

Op mijn evangelische kerkelijke erf wordt er niet zo veel meer gesproken over de gevallen mens, omdat wij de generatie zijn die het Koninkrijk aan het bouwen is. Zonde is iets wat reeds overwonnen is en waar we dus ook niet meer tegen te strijden hebben. De mens stijgt zo tot nieuwe hoogten, in een overwinningsleven, waarin geluk, rijkdom, genezing en voorspoed door het geloof binnen handbereik zijn gekomen.

Soms wordt deze zelfoverschatting mij iets te veel en vind ik mij terug op een dijk, op weg naar een kerkje waar men gelukkig nog niet zover is. Balansdag. Even terug naar de basis. Even de warme evangelische lucht ontvluchten en teruggaan naar een God Die Zijn onbegrijpelijke wegen met mensen gaat, in plaats van een mensdom dat zijn wegen met God kiest.

Op de muur, achter in de kerk, staat de Apostolische Geloofsbelijdenis, die het zo mooi samenvat: „Ik geloof in een heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen.” Juist de verschillende verschijningsvormen van de kerk maken de kerk algemeen. En daarom zo bijzonder.

De auteur is schipper op motorschip Gratias.