Het is stil. Bijna. Het geraas op A- en N-wegen –niet te zien, wel te horen– heeft de wind mee.

Boven ons minuscuul kleine stipjes. Ik zie ze vliegen. Lange vegen achterlatend aan het firmament. Draden, schots en scheef, als de achterkant van een borduursel. Nu nog hoog boven ons. Maar zullen die kerosineverslinders straks niet als sprinkhanenplagen laag overbrommen? Schiphol knapt uit zijn jas. Filiaal Lelystad moet bijspringen. Alle vakantievluchten de polder in. Op voormalige bieten- en graanakkers klonteren kantoren en bedrijfsgebouwen in rap tempo samen. Komen er dan toch vrachtvliegtuigen?

De uitbreiding van Lelystad Airport leek beklonken. Een uitgemaakte zaak. Verontruste oosterlingen trokken aan de noodrem en kregen bijval van politiek en publiek. Berekeningen klopten niet. De overlast zou helemaal niet meevallen. Domme provincialen, hoonden de voorvechters van vliegveldgroei. Altijd overal tegen. De regio zou in eigen vlees snijden. Stromen shoppende en vertier zoekende wereldburgers mislopen. Economische voordelen en werkgelegenheid, het zou onze neus voorbijgaan. Verdacht lokaas, riekend naar Gronings gas.

Staatssecretaris Dijksma haalde met merkbare tegenzin bakzeil. Capituleerde gedwongen voor de stem van het ongenoegen. De rekenmeesters moesten hun huiswerk overdoen. Maar hoe die ook uitvallen, de plannen gaan door.

Inmiddels bleek er ook enige belangenverstrengeling te spelen. Zoiets als van de slager die eigen vlees keurt. Vreemd dat het vertrouwen in de politiek eerder af- dan toeneemt?

Lastig. De economie dicteert groei. En groei is meer winst en dus meer consumptie. We zijn er hopeloos aan verslaafd. Gevangenen van een economisch systeem. De eerste gedupeerden meldden zich al. Claimen schadevergoeding voor op papier gederfde inkomsten.

Wat hangt ons boven het hoofd? Boeings, Airbussen, bejaarde lawaaibeulen uit bananenrepublieken?

Wordt het nog wat met die noodzakelijke reductie van broeikasgas? Met die afspraken van Parijs? Liever belasting op vliegtuigbrandstof dan nog meer geluidsbelasting boven en aan onze hoofden. Wellicht gaat die hoog bejubelde groei-economie ons de das omdoen. Leve het kortetermijngenot. Voor enkele tientjes ben je al in Nice, Praag of Rome, in Alpen of Pyreneeën. Goed voor de economie. Grenzen aan de groei? Opwarming van de aarde? Leefbaarheid ook na vandaag…? Na ons de zondvloed.