„En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.”

Voor een tegen onze vijanden gericht gebed is de hemel gesloten. Maar het gebed dat door mildheid wordt gedragen, is niet tegen vijanden gericht. Dat gebed heeft iets sprankelends en vriendelijks en is een koninklijk gehoor waardig. Het is aangenaam, volstrekt in harmonie en balans. Laten ook wij een dergelijke bede opzenden en hij zal ongetwijfeld verhoord worden. En wanneer wij tot God gaan, laten we dan niet denken dat de plaats waar Hij te vinden is een werelds theater met muziek is, maar wel een theater van hemelse scharen en volkeren, waar de Koning in het midden zit, Die zo gaarne ons gebed wil horen. Wanneer wij op het punt staan om naar het theater van engelen toe te gaan, laat onze tong dan een citer zijn die niets onaangenaams voortbrengt, maar juist dat laat horen wat goed klinkt en geheel in harmonie is. En wanneer wij naderen tot God, al vragend en biddend, laten we dan de snaar van de citer tot trilling brengen voor onze vijanden. Want zo zullen wij, ook als we voor de vijanden bidden, voor onszelf verhoring verkrijgen. Deze stem van het gebed maakt de boze geesten te schande, maar geeft aan ons juist vrijmoedigheid. Hij doet de duivel beschaamd staan en maakt dat hij van ons wijkt.

Johannes Chrysostomus, priester te Antiochië

(”Homiliën”, circa 390)