Vechten voor je leven in Afghanistan
We weten het: in Afghanistan wordt geknokt en gestreden. Al tientallen jaren lang. Door buurlanden die invloed opeisen, door op macht beluste krijgsheren en door moslimradicale talibanstrijders, die zich een weg vechten richting de hoofdstad Kabul, waar de landelijke regering haar best doet meer te zijn dan een lokaal bestuurtje. En ’s lands president grote moeite heeft om af te komen van de spotnaam ”burgemeester van Afghanistan”.
Intussen vindt er dagelijks nóg een gevecht plaats. Dat van burgers die slachtoffer werden van oorlogsgeweld. Doordat ze in de buurt waren toen een zelfmoordenaar zich opblies. Of nadat ze op een landmijn stapten toen ze bezig waren hun vee te hoeden.
Laffe wapens zijn dat, landmijnen. Vooral omdat ze de levens van onschuldige burgers treffen, kinderen verminken, vaders invalide maken. In veel landen geldt dat lang nadat een oorlog voorbij is de strijd verdergaat doordat achtergebleven landmijnen exploderen.
In het revalidatiecentrum van het Internationale Rode Kruis in de Afghaanse hoofdstad Kabul knokken slachtoffers die een bomaanslag of de explosie van een landmijn overleefden om er weer bovenop te komen. Met behulp van een prothese en na veel oefenwerk kunnen ze straks weer aan het werk op het veld of op de bouwplaats. Maar zoals vroeger wordt het nooit meer. Want aan de slag op een voormalig slagveld? Dat blijft op eieren lopen.
