Moeten we blij zijn met de witte rook die dinsdag omhoog kringelde uit het kantoorgebouwtje in Panmunjom? Het dorp ligt in de zogenoemde DMZ-zone: de grens die de legers van Noord- en Zuid-Korea van elkaar scheidt. Deze wordt met prikkeldraad, landmijnen en machinegeweren verdedigd.

De witte rook bestaat vooralsnog enkel uit het bericht dat Noord-Koreaanse sportlieden, dansgroepen en andere artiesten aanwezig zullen zijn op de Olympische Winterspelen van volgende maand in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang.

Reken maar dat de Noord-Koreanen daar de show gaan stelen met hun pr-teams. Die zullen laten zien wat kadaverdiscipline allemaal voor verbluffends voortbrengt. Luid applaus zal er klinken – is het niet voor de sportlieden dan toch zeker voor de dansers en zangers, en in het verlengde daarvan voor de man die zegt voor al dat moois verantwoordelijk te zijn: de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un.

De dictator die zijn onderdanen doodhongert of -martelt, die familieleden met het grootste gemak laat executeren, die alles en iedereen onder schot houdt met raketten van bizarre omvang, die krijgt het gedaan om straks voor het oog van honderden camera’s te schitteren.

Wat hebben de Noord-Koreanen daarvoor moeten doen? Hoe diep hebben ze daarvoor in het stof moeten buigen? Dat valt tegen. Het enige wat ze vooraf hebben gedaan is subtiel dreigen: als wij niet mee mogen doen met de spelen, dan gaan we dat internationale feestje eens flink verstoren met wapengekletter. Met raketoefeningen en –wie weet– een nieuwe kerntest.

Noord-Korea kan wel wat positieve publiciteit gebruiken, nu het vanwege strenger wordende sancties in het defensief wordt gedrongen en ook de bevolking daar last van ondervindt. Die publiciteit krijgt het straks: dat het wel meevalt met die pariastatus, er zelfs luid voor het regime wordt geapplaudisseerd. Dát is de boodschap die naar ondervoede onderdanen zal worden doorgegeven.

Sport heeft overal ter wereld het effect dat conflicten en ellende even worden vergeten en in Noord-Korea is dat zeker zo. Daar wordt ook nadrukkelijk beleid op gemaakt. Zo werd vijf jaar geleden al gezegd dat de bouw van het peperdure skiresort op de Noord-Koreaanse Masikbergpas is bedoeld voor de winterspelen in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang.

De skipistes zouden in februari zomaar kunnen dienen als gastlocatie voor bepaalde onderdelen van de spelen. De paria Noord-Korea als gastland van de Olympische Spelen! Het moet niet gekker worden. En de enige concessie die Kim hiervoor (mogelijk) gaat doen is het intrekken van zijn dreigementen. De Zuid-Koreanen zijn allang blij als hun gasten straks rustig kunnen slapen.