„Ik heb ’m al”, antwoord ik. „Met Belder.”

„Goedemorgen, met mevrouw Krijger van de Christelijke Stichting Verbeter de Wereld, spreek ik met de heer Belder?”

„Als ik mij niet vergis, ja, mevrouw”, antwoord ik gedecideerd en niet helemaal zonder spijt. Hier zit ik voorlopig aan vast.

„Namens onze stichting hartelijk dank voor uw donatie. Daarmee maakt u het mogelijk dat…”

Ik onderbreek. „Mevrouw, ik vermoed dat u belt voor een aanvullende gift…”

Nee, mevrouw wil graag weten wat mij motiveert tot geven.

Nu wordt het oppassen. Ik bedenk snel iets en mompel wat over het belang de wereld te verbeteren. Mevrouw Krijger is tevreden met dit nietszeggende antwoord. Had ik vroeger op school ook maar zulke begripsvolle docenten gehad.

Volgende gewetensvraag. „Hoe vindt u ons magazine, meneer Belder?” Ik kan me uit de grote rijstebrijberg aan krantjes en blaadjes bedoeld medium niet voor de geest halen. Ik biecht eerlijk op dat het blad hier misschien weleens ongelezen bij het oud papier belandt. Mevrouw Krijger vindt dat bijzonder jammer. Deemoedig geef ik toe dat het eigenlijk ook heel slecht is en beloof betering.

Nu grijp ik de gelegenheid aan om mijn gram te spuwen over al die ongevraagde cadeautjes die steeds meer ”goede doelen” sturen. Een plastic vis aan een sleutelhanger. Een set foeilelijke kaarten. De zoveelste kalender. Fleurige adresstickers met mijn naam en adres. „Dat geld zou toch beter besteed kunnen worden”, probeer ik. Mevrouw Krijger legt uit dat dit een manier is om in beeld te komen en te blijven. Er is immers een wurgende competitie op het terrein van ”goede doelen”. Ik pak opnieuw mijn kans en vertel de versnippering rond eenzelfde thema zeer te betreuren. Er gaat daardoor een kapitaal verloren aan bureaukosten.

Inmiddels gaat de bel voor de derde keer. Ik moet echt neerleggen, zeg ik ongeduldig. Geen probleem, vindt mevrouw Krijger, machtigt u ons om maandelijks een bedragje van uw rekening af te schrijven? Niet? Ik bel u wel terug.

Op de stoep een moeder, een kind en een collectebus. Ik hoef geen zwemmen in de Garderense Beek te sponsoren of met oliebollen voor hongerend Afrika schuldgevoelens af te kopen. Het is de Hartstichting. Daar ben ik onderhand ook wel aan toe. Ik neem een eventueel asociaal salaris aan de top zelfs voor lief en geef.

Blijmoedig…?