Gymnastisch visje: de slijkspringer
Er zijn van die momenten dat ik mijn ogen niet geloof. Zo ook op het eiland Gili Gede bij Lombok (Indonesië). Een wit strand met mangroves en een zeearmpje richting het dorp. Estuarium is een groot woord, maar het begin was er. Ik drink al dit moois in en ineens vangt mijn oog iets vreemds op. Beestjes met bolle ogen en vleugels. In een modderig plasje springen ze vanaf de rotsen een halve meter over het water voordat ze kopje onder gaan.
Een kikkerachtige? Of is dit de embryonale fase van de vliegende vis en zijn ze hier een beetje aan het oefenen voor die spectaculaire vluchten boven de oceaan waarmee ze aan roofvissen ontsnappen?
Het blijft maandenlang een raadsel. Ineens passeert er een foto op Instagram. Hebbes: slijkspringer!! Er gaat een wereld voor me open. Een straalvinnig visje, familie van de grondels en pas in 1822 voorzien van een wetenschappelijke naam. Er zijn een stuk of twintig soorten. ‘Mijn’ Chinese slijkspringer kan zijn ogen 360 graden draaien. Door een sterke borst kan hij zelfs lopen. Met de vleugelachtige vinnen maakt hij gymnastische sprongen, alsof hij op de trampoline staat. De vis ademt via de huid zowel onder als boven water. Hij eet insecten, larven, wormen en alles wat in bodemslik leeft. Het beestje graaft lange gangen waarin eitjes worden gelegd. Wonderbaarlijk!
