Column (ds. J. Belder): En nog is de emancipatie niet af
Dat wordt natuurlijk feest. Ja, zo dacht een deel van de natie. En ook de commissie die het spektakel drie jaar lang voorbereidde. Maar mooi mis. Het algemeen kiesrecht mag dan vandaag op de kop af honderd jaar geleden zijn ingevoerd, dat gold echter uitsluitend de mannen.
Terecht zei Kamervoorzitter mevrouw Arib dat er niets te vieren valt. In ieder geval nu nog niet. Tot 1917 had een heel kleine minderheid stemrecht, alleen geletterden en welgestelden. Vandaag honderd jaar terug in de tijd mag een mijlpaal zijn in onze nationale geschiedschrijving, maar het duurde nog wel twee volle jaren alvorens er aan vrouwen recht geschiedde. Twee jaren van schrijnend onrecht! Ze konden wel gekozen worden, maar zelf niet kiezen.
Mevrouw Arib heeft gelijk. Niks feest. We hebben ons eerder diep te schamen dat wij tot ver in de moderne tijd zo’n uitgesproken achterlijk land bleven, al hoorden we internationaal bij de voorhoede. Maar op 18 september 2019 vieren wij dus…
Nee, wij hebben ook dan niets te vieren. Want hoe kon het bestaan dat je als man eerst pas in je 25e leefjaar stemrecht kreeg? Tot dan zag de overheid je niet eens voor vol aan. Een snotneus was je voor Den Haag. En toen de kiesgerechtigde leeftijd eindelijk naar beneden werd bijgesteld, moesten jongeren eerst de leeftijd van 21 jaar bereiken. Pas jaren later mochten ook 18-jarigen hun stem voor het parlement uitbrengen.
Ontelbaar veel babyboomers lopen er rond met onverwerkte traumatische ervaring vanwege deze Haagse miskenning van hun politieke geëngageerdheid! Hopelijk hebben mevrouw Arib en de leden van de Tweede Kamer daar oog voor.
En hoe zat het met het stemrecht in onze koloniën – excuus voor dit belaste woord? En voor hen die onder curatele gesteld waren? Die groepen moesten daar tot ver na de Tweede Wereldoorlog op wachten! Er valt dus vooralsnog niets te vieren. Het past de overheid eerder excuses te maken aan al die achtergestelde groepen.
En nog is de emancipatie niet af. Zeker in orthodox-christelijke kringen niet, waar veel vrouwen gevangenzitten in huwelijk en gezin. Gelukkig zien ook de christelijke coalitiepartijen dat in, dus blokkeerden ze nog net op tijd de hervorming van het belastingtarief voor eenverdieners. Lang dacht een van hen daar anders over. De keuzevrijheid van gezinnen moest gegarandeerd worden. Maar stel dat die keuze dwang is. De onderdrukking van de vrouw in die kringen wordt er vast en zeker op hun ‘eigen’ scholen ingepompt, ook zoiets uit 1917. Hoe konden de liberalen daaraan toegeven!
Niks geen feest.
