Niet lang daarna bellen twee agentes aan bij het ouderlijk huis. Vader Piet wordt van zijn werk gehaald. De zusjes van Pim krijgen op school te horen dat ze meteen naar huis moeten. Het bericht van de agentes is verpletterend. Vanaf dan zal het leven van het gezin nooit meer hetzelfde zijn. Ook op Pims school komt het nieuws aan als een mokerslag. Met de armen om elkaar heen vormen de leerlingen een kring op de plek van het ongeluk. Is het om de chauffeur het aangedane leed in te peperen?

Twee dagen later gaat in het ouderlijk huis de bel. De man op de stoep stelt zich voor als André. Hij is de chauffeur van de vrachtwagen. Zijn verhaal is schokkend. Hij dacht dat hij over een drempel was gereden. Nadat hij was uitgestapt, had hij Pim zien liggen.

Hij verwacht verbittering en misschien wel woede. Niets van dat alles. „Het heeft zo moeten zijn. Je krijgt een kind, en je weet nooit hoelang het bij je mag blijven”, zegt moeder Mia. Het was Pims tijd, gelooft ze. Dat André de begrafenis wil bijwonen, is goed.

Op hun beurt gingen zij met z’n allen mee toen André werd berecht. De officier van justitie eiste een jarenlange celstraf maar vader Piet las namens de familie een verklaring voor waarin hij pleitte voor vrijspraak. De rechter ging er een heel eind in mee. André kreeg een voorwaardelijke rijontzegging en een geldboete. Jaren hielden ze contact. André stierf op 40-jarige leeftijd aan een hersentumor.

Het verhaal stond afgelopen zaterdag in Trouw. Ik was sprakeloos. Je kwam in rechtbankverslagen alleen maar boze en wraakzuchtige families van verkeersslachtoffers tegen. De familie Van der Lee heeft een katholieke achtergrond. Was het daarom dat ze chauffeur André hadden kunnen vergeven? En wordt zo’n houding ook niet van ons gevraagd? Wij die zo gemakkelijk de woorden „gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren” uitspreken.

Nu is de veroorzaker van een verkeersongeluk geen schuldenaar en is het ene ongeluk het andere niet. Een bestuurder vergeven die onder invloed van alcohol was, is het onmogelijke vragen. En iemand die iets te hard reed, even niet oplette of onvoldoende zicht had? Ik denk dat het toch maar weinigen is gegeven om in zo’n situatie vrijspraak te vragen.