Scriba dr. De Reuver geeft een toelichting op de ordinanties. „Het gaat hier om een uiterst existentiële zaak”, zegt hij. „Het gaat over geaardheid, over het vragen van een zegen over relaties in liefde en trouw.”

De vaststelling van de kerkordebepaling is in het verleden „diep bediscussieerd. Over geen ander kerkordeartikel is zo intensief en betrokken gediscussieerd als over deze artikelen. Die illustreren de diepe verschillen in de kerk over de inzegening van relaties van mensen van verschillend geslacht. De tekst heeft een compromisgehalte.”

Leven met verschillen is volgens de scriba „verrijkend,” maar het kan ook „zeer pijnlijk” zijn. „Dat voelen we nu ook.”

Het verschil tussen zegenen en inzegenen is theologisch heel moeilijk uit te leggen, vindt hij. Het gaat het moderamen dan ook om het stimuleren van het gesprek in de gemeenten. „Dat vraagt respect voor elkaar. Het is ons niet gegeven om over dit onderwerp allemaal hetzelfde te denken. Dat doet pijn. Het gaat niet zomaar om standpunten waarover je kunt discussieren. Het gaat om uiterst existentiële ervaringen: hier sta ik, ik kan niet anders. Er zijn twee mogelijkheden: exclusiviteit –alleen zo zit het, anders is er geen plek voor jou– of inclusiviteit, samenleven. En dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. In gemeente van Christus zijn we elkaar gegeven, als broeders en zusters. Het oordeel komt ons niet toe. Ieder is persoonlijk verantwoordelijk voor God. Dat geeft ruimte voor gesprek, van hart tot hart.”

Het is de kerk dan ook „niet gegeven” en het is ook „niet dienstbaar” om de kerkordeteksten scherper te formuleren, aldus dr. De Reuver. „Als we nu een kerkordetraject starten, dan zet je het gesprek weer op scherp. Het moderamen wil het gesprek juist koesteren en bevorderen.” Het synodebestuur wil „polarisatie” in de kerk voorkomen.