Column: De wereld draait om twee dingen
Een oud-collega had ooit een gesprek met de legendarische Amsterdamse commissaris Gerard Toorenaar. Hij werkte meer dan dertig jaar bij de politie. Het gesprek had plaats tijdens zijn nadagen en Toorenaar blikte vooral terug. Op zeker moment deed hij een ontboezeming, gebaseerd op heel veel levenservaring. „Jij bent nog jong”, zei hij tegen de oud-collega, „maar onthoud dat de wereld om twee dingen draait. Het ene is kapitaal en het andere moet je maar raden.” Hij doelde op een schuttingwoord. De politiechef had het ook zo kunnen verwoorden: geld en seks.
Helemaal terecht leek mij die uitspraak niet. Neem nu mensen als Moeder Teresa. Geld kan zulke halve heiligen niet bekoren, tenzij het bedoeld is voor hun projecten voor de allerarmsten. De blik van Toorenaar moet vertroebeld zijn geweest door ervaringen met de Amsterdamse onderwereld, zo meende ik.
En toch heb ik af en toe de neiging hem alsnog gelijk te geven. De wereldwijde golf aan onthullingen in het kader van #MeToo (vrij vertaald: mij is het ook overkomen) laat zien hoe het in allerlei kringen van de samenleving toegaat. Daarbij gaat het vaak letterlijk om de perverse cocktail van Toorenaar: geld en seks. Filmproducenten deelden bijvoorbeeld alleen de (goedbetaalde) rollen toe aan actrices die met hen het bed wilden delen.
In eerste instantie leek grootschalige seksuele intimidatie zich vooral in dat soort kringen voor te doen maar we weten intussen wel beter. Ook vanuit het Europarlement en de modellenwereld worden misstanden gemeld. Zelfs aan de gereformeerde gezindte gaat dit verschijnsel niet voorbij, zo blijkt uit een publicatie in deze krant van zaterdag.
Voor de geloofwaardigheid van de echte slachtoffers is het wel te hopen dat geen valse of niet te bewijzen beschuldigingen worden geuit. Tot de laatste categorie behoort de aantijging van de veelgeprezen journalist Jelle Brandt Corstius. Hij zou in een vroegere werkkring door een van zijn superieuren zijn verkracht. Hij noemde nog net geen naam en rugnummer. De vermeende dader ontkende met klem en zei aangifte te zullen doen tegen Corstius wegens smaad. Het nuttig rendement van zo’n affaire is nul of misschien wel negatief.
Een kwarteeuw geleden hadden behandelaars in de psychiatrie er een handje van om hun vrouwelijke patiënten zogeheten verborgen herinneringen aan seksuele intimidatie aan te praten. Dat was helemaal een drama. Vooral vaders waren hiervan het slachtoffer. Volkomen ten onrechte stonden ze voor het hekje, intussen wel voor de rest van hun leven geknakt. Doorgaans volgde er vrijspraak maar het kwaad was geschied. Het zou een ramp zijn als die geschiedenis zich zou herhalen. #DatNietWeer.
