Haar man Ibrahim raakte volgens H. gehersenspoeld door IS en werd steeds gevaarlijker, zei H., een 21-jarige moeder van twee kinderen uit Leidschendam. Hij volgde trainingen in Mosul en werkte in een bommenfabriek. „Hij zei dat hij een aanslag wilde plegen, het liefst in Nederland of in een ander Europees land.”

H. verklaarde uitgebreid hoe ze onder invloed stond van haar gewelddadige man. Dat was al zo in Nederland maar toch bleef ze bij hem en ging ze mee naar Irak, want ze was „in de war” en „wilde iemand zijn”. Ook haar islamitische geloof verklaarde ze vanuit haar behoefte om „ergens bij te horen”. Met het gewelddadige islamitische gedachtegoed had en heeft ze niks, zei H.

Met twee kleine kinderen - haar zoon was nog een baby - vertrokken ze in september 2015. In juli 2016 kon ze wegkomen uit het kalifaat. In Nederland werd ze direct vastgezet. Het Openbaar Ministerie (OM) was bang dat ze was teruggekomen om een aanslag te plegen. Daar is nu geen bewijs meer voor, maar het OM verwijt haar wel deelname aan een terroristische organisatie.

De rechtbank probeert er achter te komen of H. echt zo naïef was als ze zelf claimt. Diverse getuigen hebben verklaard dat juist H. het voortouw nam om naar het kalifaat te gaan of dat ze er in ieder geval achter stond. Ook had ze haar vader vanuit Irak geappt dat het een bewuste keuze was en ze niet zouden terugkomen. Maar die berichten schreef ze naar eigen zeggen zo op, omdat ze bang was dat haar man ze zou onderscheppen. Ook andere positieve geluiden over het kalifaat moeten op die manier worden opgevat, zei H.

Met hulp van haar vader en Koerdische milities verliet ze uiteindelijk IS-gebied. Met haar baby onder de arm en dochtertje aan de hand rende ze de grens over. Haar man raakte daarbij gewond door kogels en bleef achter.