Column: Noord-Korea
In de zomervakantie las ik twee boeken die al heel lang op mijn nog-te-lezenlijstje stonden. Het ene boek over China. Het andere over Noord-Korea. Het eerste boek las ik met innerlijke vreugde. Het tweede boek met afgrijzen. Waarbij de bladzijden van het ene boek ’s avonds door mijn vingers gleden, bleef het andere boek na één avond ’s avonds hermetisch gesloten.
Beide boeken gaan over een vrouw met een missie. De vrouw met het Boek die het Chinese volk met de kracht daarvan wil bereiken. De missie van Soon Ok Lee om de starende ogen in de gebogen hoofden –want zij mogen de hemel niet zien– van de Noord-Koreaanse christenen in strafkampen te laten spreken. Beide boeken gaan ten diepste over de strijd van de vrouw met het Kind en de draak. Over het aangrijpende van het geroep met grote stem, om Gods ingrijpen in de geschiedenis van de aarde (Openbaring 12 en 6:10).
Deze vrouwen stonden in de frontlinie. Zij wel. Onze vrouwen niet. Of toch wel? Ik denk het laatste. Misschien liggen de fronten anders. Niet iedereen staat in de voorhoede. En niet elke soldaat wordt naar hetzelfde front geroepen. Maar liggen er geen fronten in buurt en dorp? In stad en land? In heggen en steggen? In gezin en school? In ziekenhuis en op het zendingsveld? Juist ook voor vrouwen.
Ervaren we dat in het Westen ook zo? Dat geldt uiteraard ook de mannen. Ik heb weleens vernomen dat het juist de verdrukte, vervolgde, gemartelde christenen in de oosterse wereld zijn die zeggen: „Goed dat jullie voor ons bidden, maar wij bidden ook voor jullie. Want voor jullie zijn de verleidingen van kapitalisme en consumentisme, secularisatie en seksualisering, god-loos-heid en Godsverduistering zo groot dat je in het Westen bijna geen echte christen kunt zijn.”
Lauwheid, grauwheid en ingeslapenheid liggen op de loer. Daar presenteert de draak de vuurlinie als vredeoord. Daar organiseert hij afleidende schermutselingen, zodat het lijkt alsof de echte strijd gestreden wordt.
En zo kunnen we, ook met onze jongelui, in allerlei secundaire discussies belanden, die ook waardevol kunnen zijn maar ten diepste slechts een rookgordijn vormen om maar bij het hart weg te blijven. Leent de actualiteit van het wereldgebeuren zich er juist nu niet voor om door te stoten naar het echte gesprek?
Laten we samen met hen het perspectiefloze perspectief van nu.nl ontmaskeren, dat slechts angst achterlaat. Want achter Trump en Kim Jong Un ligt een diepere werkelijkheid. In het schemerige dal Onzekerheid staat het donkere huis ”nu”, gelegen tussen de heuvel Overwinning van het ”reeds” en de bergen Vast en Zeker van het ”nog niet.” Boven de deur staat geschreven: ”Wie opent mijn vensters? Opdat zij de hemel mogen zien.” beeld
