Het raakt hem „als mens” dat twee tieners tijdens hun „kwetsbare jeugdjaren” al zoiets moeten meemaken. „Ik kan wel raden wat dit met ze doet. Voor de kinderen is het dramatisch”, reageert hij. Hij weet niet waar Howick en Lili zijn en hoe het nu met ze verder gaat. De twee zijn als vermist opgegeven. Als ze gevonden worden, vallen zij volgens hem onder de verantwoordelijkheid van het ministerie. „De gemeente heeft geen positie.”

De burgervader gaat binnenkort op bezoek bij de school van de twee kinderen. Hij wil daar in gesprek gaan met de klasgenoten van Howick en Lili. „Dat zijn indringende gesprekken”, laat hij uit ervaring weten. Hij geeft aan „met enige regelmaat met soortgelijke vraagstukken te maken” te hebben. Hij kan de reacties van leeftijdsgenoten voorspellen. Bolsius: „De werelden van juridische procedures en beleid matchen niet met de gevoelens die zich in zo’n klas voordoen”

En juist met die emoties krijgt Bolsius te maken. De uitzetting van de moeder maakt volgens hem opnieuw de „scherpte van het asielbeleid en de emoties in een stad” duidelijk. „Ik krijg veel kritiek, maar ik heb altijd naar eer en geweten gehandeld.”