Kamperen leerden ds. Van den Brink en zijn vrouw in 1968. Toen bivakkeerden de toenmalige leider van de hervormde jeugdvereniging in Weesp en zijn vrouw op een kamp in een povere kampeerboerderij. Een collega vroeg: „Vind je dit leuk? Dan moet je gaan kamperen. Dat is luxer dan dit hier. Jullie zijn er avontuurlijk genoeg voor.”

Zo kocht de docent bouwkunde een bungalowtent. In 1971 kampeerde het gezin eerst op de Veluwe, in 1972 ging de reis naar het toenmalige Joegoslavië en een jaar later naar camping Fornella in San Felice, bij het Gardameer in Italië.

Sindsdien trok het echtpaar jaarlijks met het uitdijende gezin naar deze camping. Wat hen aantrok in kamperen? „Het in de natuur zijn, de primitiviteit en het organiseren van activiteiten voor de jeugd”, zegt de hervormde emeritus predikant.

In 1977 was Van den Brink bezig met zijn toelatingsexamen voor de studie theologie. Om het preken te oefenen, bood hij aan de Nederlandse ds. A. L. Janse de Jonge (1927-1984), predikant van een oecumenische gemeente in Gardone Riviera en in Bardolino aan het Gardameer, aan om in Nederlandstalige diensten voor te gaan. Dat mocht.

Van ‘broek’ tot ‘hoedjes’

Een jaar later vroeg deze hem zelfs alle zomerse diensten daar te leiden en te organiseren. Dat deed de inmiddels in Rumpt (Gld.) predikant geworden ds. Van den Brink maar al te graag. En hij doet dat nog altijd.

Voorafgaand aan of na het verblijf aan het Gardameer bezocht het gezin diverse andere landen, zoals Zwitserland, Oostenrijk, Hongarije en Tsjechië. Daarbij preekte hij soms ook in Oostenrijk. „Maar we komen uiteindelijk altijd bij het Gardameer uit.”

De Veenendaalse predikant preekt vijf zondagen in Italië twee keer. Eerst doet hij dat hij in Gardone Riviera, aan de westkant van het meer. „Er komen allerlei mensen”, zegt zijn vrouw, „van ‘broek’ tot ‘hoedjes’.”

Na deze dienst organiseert zij koffiedrinken voor de bezoekende Nederlanders. Hij: „Daar is ze al vanaf kwart over zes mee bezig.” Zij: „Het is zo gezellig.”

Hijzelf vaart echter met zijn in Nederland gekopieerde liturgieën het meer over, naar Cisano bij Bardolino, aan de oostkant van het water. Daar gaat hij nogmaals voor, in een rooms-katholieke kerk die hij zelf afhuurt.

In 1993 kochten ze een negen jaar oude Kipcaravan, waarmee ze jaarlijks naar Italië trokken. „Ik hield het slapen op de harde ondergrond niet meer vol”, zegt Toos van den Brink. „Onze vakantie duurde vier, vijf weken lang.” „En een caravan is toch wat luxer”, zegt hij. Nog twee van de vier dochters vergezelden toen hun ouders en namen ook weleens een vriend of vriendin mee.

Zodra het budget het toeliet, kocht het echtpaar in 2006 een nieuwe caravan, van het merk Hobby. „Die is nog wat luxer”, vertelt de predikant.

Altijd getrokken door een van de Toyota’s die ze in de loop der jaren hadden, bereikt dit huis op wielen via Duitsland en de Alpenlanden in twee of drie dagen de vaste stek. Zij houdt elke keer de vertrek- en aankomsttijd, de temperatuur en andere reisomstandigheden bij. „Ik moet ook wat te doen hebben onderweg.” Ze toont een schriftje. In 1988 registreerde ze de kilometers van Twijzelerheide naar Fornella: 1343.

Italië blijft trekken. De caravan in San Felice is inmiddels een centraal punt geworden van de kinderen, kleinkinderen en andere familieleden uit Nederland. En van vrienden uit Italië. „We hebben er de afgelopen jaren heel wat vrienden gemaakt.”

Ondersteuning

Ds. Van den Brink hoopt op ondersteuning in het beleggen van de diensten. „In 1973 gingen wij voor onze kinderen, het weer en het water naar het Gardameer. Nu om op vijf zondagen op twee plaatsen een kerkdienst voor Nederlandse vakantiegangers te leiden. Ik hoop inmiddels wel dat een collega de organisatie van de diensten gaat overnemen, omdat wij steeds ouder worden.”

zomerserie Vakantie op wielen

In deze serie vertellen lezers over hun reiservaringen met de caravan, vouwwagen of camper. Vandaag deel 3: de familie Van den Brink uit Veenendaal. Zaterdag deel 4.