De man was nog steeds niet van de schrik bekomen. En anderen ook niet, want volgens hem werd op internet nog steeds massaal verzet geboden tegen de komst van de burgervader. Bij de installatie voorzag hij massale demonstraties. Dat gaf wel aan hoe aanvechtbaar de benoeming was.

Er kwam nog bij dat de partij van Marcouch, de PvdA, zowel landelijk als in Arnhem zware klappen had gekregen bij de jongste verkiezingen. Dan sloeg het toch nergens op dat juist die partij de nieuwe burgemeester mocht leveren?

Ik repliceerde dat de benoeming van een burgemeester redelijk democratisch verloopt. Vroeger werd er gewoon iemand gedropt en moest je als gemeenteraad maar afwachten of je het een beetje met hem of haar kon vinden. Tegenwoordig worden de meningen vooraf gepeild en de figuur voor wie het meeste draagvlak is, wordt het. Wat is daar mis mee?

De man aan de andere kant van de lijn gaf nog lang niet op. Of ik de achtergronden van die meneer Marcouch wel kende? Ik zei dat ik me daar in het verleden wel in had verdiept en dat er toen twijfel was of hij wel uit het goede hout was gesneden. Dit keer had ik er bij een korte zoektocht niets van terug kunnen vinden. Zijn betrokkenheid bij radicale islamitische stromingen moest op valse informatie berusten.

Ik verwees hem naar Wikipedia. Wie daar kennisneemt van zijn cv, zal eerder respect voor dan afkeer van deze man tonen. Als tienjarige kwam hij naar Amsterdam. Na de mts begon hij zijn loopbaan als ziekenverzorger. Vervolgens werkte hij tien jaar bij de Amsterdamse politie, als brigadier en politiefunctionaris. In die periode deed hij tevens de hbo lerarenopleiding maatschappijleer. Later werkte hij bij de gemeente Amsterdam. Daarna kwam hij in de politiek terecht.

Aan het eind van het gesprek kon ik de man aan de telefoon toch nog een fijne dag bezorgen. De loopbaan van Marcouch, net als die van Aboutaleb, laat zien dat er ook voor allochtonen volop kansen zijn in ons land. Je moet er alleen, net als iedereen, wel wat voor doen. Niet klagen, maar aanpakken.