Ze stonden op een belangrijke uitvalsweg van Rome, vlak bij een grote camping die wij de Hollandse camping noemen omdat er altijd zo veel landgenoten staan.

Achter zich hoorden ze een geluid. Chiara keek in de achteruitkijkspiegel. Een wit bestelbusje kwam aangereden zonder de intentie te hebben te stoppen. Even later klonk er een enorme knal. Het bestelbusje was op de auto geklapt. De schade was enorm. „Onze Clio was gereduceerd tot een Smart”, vertelde Chiara later.

Gelukkig kwamen mijn familieleden er nog tamelijk goed mee weg. Het bestelbusje was niet verzekerd. Omdat Chiara geen allriskverzekering had (dat heeft bijna geen Italiaan) moesten alle kosten uit eigen zak worden betaald. Gelukkig was er echter nog het Garantiefonds voor Verkeersslachtoffers, dat de schade later alsnog grotendeels vergoedde.

Dat overheidsfonds moet een enorm kapitaal tot zijn beschikking hebben. Het is ooit ingesteld om slachtoffers te beschermen tegen onverzekerde verkeersdeelnemers. Ook gedupeerden van wegrijders na een ongeval –dat komt nog vaak voor– worden geholpen. Het is geen sinecure. Eén op de tien automobilisten in Italië rijdt namelijk onverzekerd rond. En dan te bedenken dat de autoverzekering eigenlijk een verplichting is. „Wij Italianen zijn geen volk van verzekeringen”, zei de consulente van mijn bank vorige week. „Ook niet als die verplicht zijn.”

Eerlijkheid is hier soms ook ver te zoeken. Een paar jaar terug fietste mijn vrouw naar school om ons kind op te halen toen ze vlak bij het Colosseum van links door een auto werd aangereden. Het was geen ongemeen harde botsing, maar mijn vrouw verloor haar evenwicht en viel heel ongelukkig. Ze werd per ambulance afgevoerd. In het ziekenhuis bleek dat er een voetwortelbeentje was verbrijzeld. We zijn nu vijf jaar verder, ze heeft vier operaties ondergaan en zal blijvend fysiek ongemak houden, maar een schadevergoeding zit er voorlopig niet in.

Er is nog altijd een rechtszaak gaande. Mijn vrouw was destijds niet in staat de gang van zaken rond het ongeluk na te vertellen, voordat ze door de ambulance werd opgehaald. De automobilist had daardoor alle tijd om er nog eens over te denken. Hij legde tegenover de toegesnelde politie een valse verklaring af. Mijn vrouw had hem afgesneden, verklaarde hij.

Waarom toch zulke oneerlijkheid? Zou hij schuld hebben bekend, dan zou zijn verzekering hem een paar trapjes terug hebben gezet en zou hij een hogere premie moeten betalen. Dus de man bespaart mogelijk een paar honderd euro per jaar, terwijl mijn vrouw anderhalve ton kwijt was aan ziektekosten (wel gedekt door haar verzekering) en een blijvende invaliditeit houdt van 18 procent.

Italië is een prachtig land, maar veel zekerheid vind je er niet.