Met Pinksteren zal dat niet beter zijn. Vraag aan een willekeurige voorbijganger op straat waar hij aan denkt bij Pinksteren en de antwoorden zullen variëren van Pinkpop en pretparken tot panda’s.

Het verbaast dus niet dat er woensdag een oproep in NRC Handelsblad verscheen om tweede pinksterdag in te ruilen voor het islamitische Suikerfeest. Dat is tenminste een feest waarvan de doorsnee Nederlander wel weet waar het voor bedoeld is.

Het opiniestuk verrast ook niet omdat het naadloos past in een al twee decennia durende discussie over het inwisselen van een tweede feestdag voor een islamitische. Vaak wordt dan de tweede pinksterdag naar voren geschoven, omdat die de minste bekendheid geniet.

Wat ook niet verbaast, is dat het juist christenen zijn die hiervoor pleiten. Eerder hebben een roomse bisschop en politici van de ChristenUnie en zelfs de SGP hiervoor gepleit. Deze keer komt het geluid uit de hoek van de remonstranten: twee hoogleraren en de algemeen secretaris van de remonstranten.

Wat wél verbaast, is hun motivatie. Pinksteren is, zegt het drietal, het feest van de inspiratie, van de veeltaligheid en veelkleurigheid. Net als het Suikerfeest is het een feest van verbondenheid, diversiteit, verbroedering en verzustering. Wel, vinden de remonstranten, maak van Pinksteren één dag en schenk die andere dag aan onze islamitische landgenoten.

Deze redenering maakt pijnlijk duidelijk hoever de remonstranten het Bijbelse spoor verlaten hebben. Inderdaad, Pinksteren gaat over mensen die eendrachtig bijeen waren en in allerlei talen spraken. Maar de Bijbel spreekt bij Pinksteren níét over een religieuze smeltkroes waarin allerlei geloven en levensbeschouwingen samenkomen.

Dat mag dan de remonstrantse invulling ervan zijn, maar de apostel Petrus brengt op de eerste Pinksterdag juist een heel exclusieve boodschap. Hij benadrukt dat de zaligheid alleen te verkrijgen is door het aanroepen van de Naam des Heeren en wijst daarbij op Jezus Christus, de Zoon van God, als de enige Weg, de Waarheid en het Leven. Deze bijzondere preek leidde tot bekering van duizenden mensen, waarna zij de Heilige Geest ontvingen. Die vorm van broederschap hebben moslims ook nodig – maar dat is niet wat de remonstranten beogen.

Voor christenen is deze boodschap niet minder belangrijk. Toen de discipelen eendrachtig bijeen waren, volhardend in een ootmoedig gebed, zonder zich af te vragen wie van hen de meeste was, ontvingen ze de Heilige Geest en kwamen veel hoorders tot bekering. Is dat niet een beschamende les voor de verdeelde christelijke kerken in 2017, waar een geest van diepe slaap op rust? Dan past ook voor zondag het eenparig gebed of God opnieuw de hemelen wil scheuren en Zijn Geest wil uitstorten.