Van heel andere orde is het aanzwellend leger e-bikes. Gegijzeld door onkunde gooide ik die allemaal op één hoop: snorfietsen. Mis. Het verhaal van klok en klepel dus. Wordt er maar eens wijs uit: speedbikes, high-speedbikes, crosshybrides enzovoort. Ik zie door de bomen het bos niet meer.

Ik denk dat ik voorlopig toch maar trouw blijf aan mijn trapfiets. Bestuurders van e-bikes blijken namelijk tweemaal vaker brokken te maken. Kan ik me wel iets bij voorstellen, denkend aan zo’n horde grijze hoofden, griezelig hard over paden als een Hollandse gatenkaas stuivend. In Ede snorde onlangs een flierefluiter met ruim 52 kilometer enkele stomverbaasde dienders voorbij.

Niet alleen de vaderlandse economie is op stoom, wij zijn het ook. Het nationale bezit aan twee- en meerwielers groeit onstuimig, en daarmee het aantal horrormomenten. In 2014 waren er 570 verkeersdoden, twee jaar later 629. Vooral fietsers zijn kwetsbaar. Paaltjes en andere obstakels weten van geen wijken. Ook de 30 kilometerzones zijn levensgevaarlijk, vooral als het dringen wordt. Belachelijk dat aparte fietspaden langs zo’n zone bij wet verboden zijn. Zelfs als ze er al lagen. Opmerkelijk –of juist niet!– is de sterke stijging van het aantal dodelijk verongelukte automobilisten, van 187 in 2014 naar 231 in 2016. Met dank aan het on(onder)handelbare VVD-paradepaard van 130 kilometer op snelwegen. Toen onderzoekers kortgeleden autobestuurders vroegen naar het gebruik van digitale apparaatjes onderweg, beweerden de meesten ijskoud zich aan de wet te houden. Regelmatige weggebruikers weten wel beter. Niet-multitasken is uitzondering.

Zelfs een collega betrapte ik er onlangs op een vroege zondagochtend op. „Wat slingert die man”, zei vrouwlief bezorgd. Toen we onze kans namen de engerd voorbij te komen, zagen we een dominee, verdiept in zijn preek. Soms boft men dat de politie andere zaken aan het hoofd heeft, en als het aan Amsterdam ligt, binnenkort ook om het hoofd heeft. Hoofddoek hoofdzaak denken ze daar.