„Een psalm van David, als hij vlood voor het aangezicht van zijn zoon Absalom.”

Degenen die hier zorgvuldig lezen zien hier dat David zich in die oorlog met zijn zoon heeft verzoend of heeft geprobeerd hem gunstig te stemmen. Hij heeft hem zelfs met groot verdriet beweend toen hij overleden was, want hij zei: „Absalom, mijn zoon, wie zal het mij vergunnen te sterven in plaats van jou?” Of letterlijk: „Mijn zoon Absalom, mijn zoon Absalom. Och, dat ik voor u gestorven ware. Absalom, mijn zoon, mijn zoon” (2 Samuël 18:33).

In de geschiedenis van Judas in het Nieuwe Testament zien zorgvuldige lezers hoe groot en hoe wonderbaarlijk de lankmoedigheid van onze Heere was, dat Hij –hoewel Hij heel goed op de hoogte was van diens boze overleggingen– Judas zo lang nog als een goed iemand verdragen heeft. We zien Zijn grote en wonderbaarlijke lankmoedigheid daarin, dat Hij hem uitnodigde bij het gastmaal, waarin Jezus Zijn vlees en bloed als een teken uitreikte en overgaf aan Zijn discipelen. Ja, dat Hij daarna op het moment dat Hij verraden werd een kus van Judas aanvaard heeft. De juiste uitleg van dit alles moet wel zijn dat Christus vrede heeft aangereikt aan Zijn verrader, hoezeer die ander daar ook door zijn innerlijke misdadige gedachtestrijd werd verscheurd. En daarom wordt Absalom „vrede van de Vader” genoemd, omdat zijn vader David een vrede bezat, die Absalom zelf niet kende.

Aurelius Augustinus, bisschop te Hippo

(”Preek over Psalm 3”)