Met ”Reformatorische meisjes en honderd andere managementcolumns” presenteren Bram Wattel en Remko Iedema een selectie van hun eerder verschenen columns op managementcolumns.nl. Zoals je mag verwachten komt er in het boek een breed scala aan managementthema’s aan de orde. De columns gaan in op verschillende type vragen, van filosofische (Is het zinvol om onzeker te zijn?) en pr-vragen (Is gebruik van PowerPoint bij een presentatie een kracht of zwakte?) tot ict- (Waarom mislukken zoveel ict-projecten bij de overheid?) en sociologische kwesties (Moet er een quotum komen voor vrouwen in de top?). De columns zijn prettig en prikkelend geschreven.

De titel is interessant: ”Reformatorische meisjes en honderd andere managementcolumns”. Blijkbaar zijn reformatorische meisjes niet alleen op straat blikvanger. In de column gaat het trouwens niet over hun uiterlijk, maar over de attitude. Ze worden neergezet als SGP-meiden. Meiden „die op gezette tijden stilstaan bij Gods Woord en naar dit Woord proberen te leven.”

Onbevangen houding

De columnist ontmoette de meiden als stagiaires in een maatschappelijke organisatie, waar ze samenwerken met mensen die „krachttermen gebruiken zoals jij en ik punten en komma’s.” Deze leerlingen maakten indruk doordat ze „hun normen thuislieten, maar hun waarden meenamen.” Ze kwamen niet om te oordelen, maar lieten merken dat er „openheid, onbevangenheid, belangstelling, vertrouwen en verwelkoming” was. Natuurlijk zijn er collega’s die zich ergeren aan de naïviteit van reformatorische meisjes, maar de columnist bewondert hun onbevangen houding in deze cynische wereld. Deze meisjes van zeventien wisten respectvol een waarde neer te zetten „die weinig meer gewaardeerd wordt in onze maatschappij”: dienstbaarheid.

Christenen willen graag getuigen, en uit deze column blijkt wat het effectiefst is: getuig door je attitude, door je oogopslag, door een onbevangen ontmoeting met niet-christenen, door een dienstbare houding.

Dat het ook anders kan blijkt uit de column ”Mijn collega is een christen”. Het gaat in die column over een collega die zegt dat ze christen is, en dat laat merken door te oordelen over anderen.

Door anderen de les te lezen, verhef je jezelf en je groep. Dat voelt de omgeving. Je bewijst het christelijk geloof een slechte dienst door te oordelen over het gedrag van collega’s.

Bij het lezen van de column moest ik denken aan de passage uit de Bergrede waarin nadrukkelijk gezegd wordt: oordeelt niet. Een oordelende houding werkt als een boemerang: mensen gaan negatief over jou oordelen. Als je als christen over het gedrag van je collega oordeelt, komt dat door een vertroebelde zienswijze: je ziet wel de splinter in het oog van je collega, maar niet de balk in je eigen oog.

Wie toch het gesprek over geloof wil voeren, kan leren van de smartphoneverkoper, die figureert in de column ”Overtuigen is de slechtste vorm van overtuigen”. De verkoper trok zijn klant niet over de streep door discussie of argumentatie, maar door te vertellen over zijn eigen positieve ervaringen met deze smartphone. Mensen zijn anno 2017 gevoeliger voor ervaringen dan voor argumenten. Sociale bewijskracht heet dat. Dan moet je als christen natuurlijk wel iets te vertellen hebben.

Maar goed, 99 columns uit de bundel gaan niet direct over christenen. De auteurs zijn onbevangen, maar weten tegelijk hun mening voor het voetlicht te brengen. Ze zijn kritisch over zelfsturing bij teams. Ze vinden dat een manager verstand moet hebben van de inhoud van de organisatie waaraan hij of zij leidinggeeft. Ze geloven in: je richten op de ander. Ze zetten stevige vraagtekens bij bonussen en targets. Ze pleiten voor zakelijke bedrijfsartsen die niet op de stoel van de werkgever gaan zitten.

Wie houdt van een nuchtere en verstandige kijk op de wereld van management, zal van dit boekje genieten. Wie daar niet van houdt, kan zich fijn ergeren.

Boekgegevens

”Reformatorische meisjes en honderd andere managementcolumns”, Bram Wattel en Remko Iedema; uitg. Peppijn, Eindhoven, 2016; ISBN 978 90 787 0929 9; 200 blz.; € 14,95.