JA

Veel moslims die tot geloof in Jezus komen en gedoopt worden, vertellen hoe zij vaak als moslim al jaren op zoek waren. Sommigen hadden de ervaring dat de hemel voor hen gesloten was en dat ze God helemaal niet kenden, totdat ze Jezus leerden kennen. Bij anderen was het een geleidelijke weg waarin ze ervoeren hoe God Zich geleidelijk meer aan hen bekendmaakte, tot ze ontdekten dat Hij hen in Christus in genade wilde aannemen.

De inwoners van Ninevé wisten veel minder van God dan het volk Israël en baden waarschijnlijk op een heel andere manier. Toch hoorde God hun smeekbeden. Hij zag hun berouw en spaarde de stad (Jona 3). God maakt Zich ook door de schepping aan alle mensen bekend (Romeinen 1). Hij hoort en ziet alle mensen, en zeker zij die naar Hem zoeken en tasten (Handelingen 17:27).

Behalve wettische of politiek gemotiveerde religiositeit kunnen we bij moslims ook oprechte vroomheid tegenkomen van mensen die God zoeken en proberen Hem te eren en te gehoorzamen. Ze zijn God oprecht dankbaar als ze zegeningen in hun leven ervaren, die ze beleven als antwoord op hun gebeden. Ze krijgen dromen en ervaren dat als boodschappen van God.

Hoe langer moslims in het christelijke Westen wonen en hoe intensiever zij met christenen omgaan, hoe meer ze daarbij uitdrukkingen van christenen overnemen. Dat maakt het voor ons verwarrend. Zij die van moslim christen worden en familie en vrienden hebben die nog moslim zijn, worstelen daar soms mee. Hoe zal God over hen oordelen?

NEE

Menselijke religiositeit is bedrieglijk. In alle religies ervaren mensen wel iets wat hen motiveert om met hun religie door te gaan. Dat is daarmee nog niet automatisch levende omgang met God.

In de islam zijn er rituelen uit verschillende religieuze stromingen overgenomen. De combinatie van het vasten met de herinnering aan de openbaring aan Mohammed is mogelijk geïnspireerd door de rabbijnse traditie. Volgens die traditie zou de Grote Verzoendag de dag zijn geweest waarop Mozes (voor de tweede keer) de twee stenen tafels van God kreeg op de berg Sinaï.

De Grote Verzoendag is een vastendag en valt op de 10e van de maand Tisjri van de joodse kalender, na tien dagen van boete en berouw. De bijzondere 27e nacht, die in het Arabisch Lailat al-Kadr wordt genoemd, zou geïnspireerd zijn door deze traditie. Mogelijk hebben moslims eerst ook een periode van tien dagen gevast voordat het een hele maand werd.

De openbaring van God aan Mozes (en de latere profeten) is echter al tijdens het leven van Mohammed buiten beeld geraakt en later afgedaan als een vervalsing. Mohammeds eigen levensweg is ervoor in de plaats gekomen. Tijdens de ramadan staat zijn leven centraal en de woorden die hij van de engel Gabriël ontvangen zou hebben. Tegen de Bijbel als historisch verslag van de openbaring van God is door de latere islamitische traditie nadrukkelijk nee gezegd.

DUS

Op onze religieuze inspanningen en vroomheid kunnen we ons leven niet bouwen. God kent ieder mens en weet wanneer mensen Hem zoeken. Ik geloof dat God het gebed van moslims soms verhoort. Maar daarmee heeft iemand nog geen vrede met God en eeuwig leven ontvangen. Beslissend is niet hoe vaak, hoe lang of hoe ernstig we bidden of vasten, maar of we Gods stem herkend hebben en daar in geloof antwoord op geven.

De Heere Jezus heeft het met een heel tastbaar beeld gezegd: „Als u het vlees van de Zoon des mensen niet eet en Zijn bloed niet drinkt, hebt u geen leven in uzelf” (Joh. 6:53). Dat waren en zijn heel confronterende woorden voor godsdienstige mensen. We zoeken God, maar ontvangen wij Hem ook als Hij tot ons komt in de gestalte van Christus, Wiens lichaam gebroken en Wiens bloed vergoten werd voor onze zonden? Zonder dat kunnen we eigenlijk niet zeggen dat we God echt kennen, al weten we dat Hij bestaat.

Met Christus’ dood en opstanding verbonden worden is God leren kennen in de diepe Bijbelse betekenis. Daarvan mogen we getuigen. Mét Christus, bij moslims.

>>rd.nl/weerwoord