Dat laatste zal waar zijn. Niet elke cultuur heeft een dag waarop moeder of vader in het zonnetje wordt gezet. En binnen culturen die dit gebruik wel kennen, wordt Moeder- en Vaderdag niet overal op dezelfde datum gevierd. Dat verschilt soms per land.

De traditie om Moederdag te houden gaat volgens sommige historici terug op de moedercultus in het oude Griekenland. Dat was overigens niet de enige oude cultuur waarin de moeder in hoog aanzien stond. Ook bij de Joden was en is dat zo. Je bent Jood als je uit een Joodse moeder geboren bent. Veelzeggend is ook dat de Bijbel niet spreekt over de vader- maar over de moederbelofte. Binnen de christelijke wereld heeft de verering van Maria als de moeder van de Heere Jezus eraan bijgedragen dat de waardering voor de moeder groot werd.

Moederdag houden op de tweede zondag van mei is overigens een traditie die pas sinds het begin van de twintigste eeuw bekend is. De Amerikaanse president Woodrow Wilson besloot daar in 1914 toe. Vanuit de VS waaide de gedachte om deze speciale dag voor moeder op die datum te houden over naar Europa. In 1925 werd de tweede zondag in mei ook in ons land de Moederdag.

Men kan zeker vragen stellen bij dit gebruik en zijn oorsprong. Maar het gaat wel erg ver om, zoals op de school in België, er maar niks aan te doen. Enerzijds omdat het argument discutabel is. Is het inderaad zo dat oude tradities allemaal moeten worden opgeofferd aan de multiculturaliteit? Dat is niet zonder gevaar. Als een samenleving geen eigen gebruiken en tradities meer heeft, wordt ze grijs, onherkenbaar en biedt ze geen veilig thuis meer aan haar burgers. Tradities zorgen mede voor sociale binding.

Anderzijds zijn er vraagtekens te zetten bij het besluit van de Belgische school omdat die –wellicht onbedoeld– bijdraagt aan de afnemende waardering voor het moederschap. Want daar is de laatste decennia wel sprake van. Wie als vrouw bewust en nadrukkelijk alle aandacht wil geven aan het eigen gezin, wordt toch wel meewaring aangekeken. Het moederschap staat niet in hoog aanzien. De Romeinse wijsgeer Seneca noemde het hart van een moeder „een meesterwerk van de natuur” en haar zorg „een schitterende edelsteen.” De Arabieren gaan nog iets verder. Zij stellen dat het leven een paradijs wordt waar een moeder haar voeten zet.

Dat gaat te ver. Verheerlijking of verafgoding van een moeder staat haaks op het Bijbels gegeven dat elk mens, ook een moeder, zondig is. Maar het is wel veelzeggend dat in de Bijbel op zeer positieve wijze over het moederschap wordt gesproken. Een moeder is daar het symbool van onbaatzuchtige liefde. Juist in onze samenleving waarin egoïsme de wortel is van verkilling, is moederzorg het haardvuur waar kinderen –maar ook volwassenen– zich aan kunnen warmen. Even wat extra aandacht voor moeder, op welk moment dan ook, is daarom bepaald niet overdreven.