Column: Bij Pauw
Tijdgeest, tijdsgewricht, met je tijd meegaan, iets heeft zijn tijd gehad. Het zijn woorden en uitdrukkingen die aanduiden dat de tijden veranderen, en wij veranderen mee. Begin deze week zat de tafel van Jeroen Pauw vol met (voormalige) EO-coryfeeën. De hele uitzending was gewijd aan het vijftigjarig bestaan dat de EO dit jaar viert. Met iemand als Pauw viel het nodige gespot met God en gebod te verwachten, maar dat viel reuze mee.
De tijden zijn veranderd, dat is duidelijk. In de periode dat de EO werd opgericht, was het ondenkbaar dat de VARA een studio vol evangelische collega’s zou ontvangen. De EO stond te boek als oerconservatief, de VARA vertegenwoordigde de hele linkse meute van stakers, krakers en heroïnerokers tot en met voorvechtende vrouwen die ruim baan wilden voor abortus. Journalisten van die twee omroepen meden elkaar als de builenpest.
Maar zoals gezegd, tijden veranderen. Begrippen zoals links en rechts, conservatief en progressief kunnen niet meer zo simpel worden gebruikt bij het labelen van mensen en organisaties. Milieubehoud was ooit een links stokpaardje, tegenwoordig hebben ook CU en SGP het omarmd. Wie zich zorgen maakte over de integratie van buitenlanders was een rechts-conservatieve rakker. Nu is het een onderwerp waarover ook links zich zorgen maakt terwijl opiniemakers binnen die gelederen baanbrekende publicaties over deze kwestie schrijven.
Dankzij de verschoven panelen kon het gebeuren dat het puikje van de EO de studio van Pauw bevolkte zonder dat het matten werd. Eerder was er sprake van een gemoedelijke sfeer. Zo er al botsingen plaatsvonden, speelden die zich af tussen Bert Dorenbos en de huidige baas van de EO, Arjan Lock. Mensen uit twee episoden.
De veranderde tijdgeest kwam ook nog op een ander vlak aan bod, namelijk dat van abortus. Jeroen Pauw had de film ”The Silent Scream” (De stille schreeuw) uit de archieven opgedoken, waaraan hij de vraag verbond of de EO die vandaag nog steeds zou uitzenden. In deze documentaire wordt getoond hoe een foetus tijdens een curettage langzaam uit elkaar wordt getrokken. Arjan Lock was glashelder: die film zou hij nu niet meer uitzenden.
Ik kan me nog herinneren dat ik ”The Silent Scream” indertijd een documentaire van grote klasse vond. De beelden waren uiterst choquerend en de geluiden gingen door merg en been. Naar die film moest de proabortusbeweging maar veel kijken. Dan zou het snel gedaan zijn met haar lobby.
Het tegendeel was het geval. In beide kampen werden de messen nog eens extra geslepen. Toenadering zoeken, overtuigen en alternatieven bieden werkt beter, weten we nu. Voortschrijdend inzicht, heet dat. Een kwestie van tijd.
