Verdrongen de welvarenden zich in de zeventiende eeuw aan de deur van de Hollandse meesters voor een portret, nu zijn belangstelling voor en status van deze kunstvorm volgens de stichting minder. „Nederlanders zijn meestal nuchter, waarschijnlijk zien sommigen een kunstportret als aanstellerij”, denkt initiatiefneemster Saskia Koppelaar van de Stichting De Nederlandse Portretprijs. „Het is in elk geval minder normaal dan in de landen om ons heen.”

Ook Six heeft die indruk. „Ik heb het idee dat het komt doordat Nederlanders nogal eens calvinistisch zijn en door de mentaliteit van ‘doe maar normaal’, wat dan vaak wordt uitgelegd als ‘doe maar bescheiden’. Maar er is niks mis met je laten vereeuwigen. Stel dat ze dat vroeger niet hadden gedaan, dan hadden we weinig om op terug te kijken”, aldus Six, van wie een naamgenoot en ver familielid al door Rembrandt werd geschilderd. Volgens de jonge Six werd het vooral na de Tweede Wereldoorlog minder met de portretten. „Daarvoor lieten professoren en directeuren zich nog vaak portretteren.”

Hij wijt één en ander aan de fotografie, al ziet Koppelaar iets positiefs in al die selfies: „Mensen durven zich weer te laten zien. En misschien groeit ook de ruimte door zoiets als het tv-programma Sterren op het doek.” Maar de stichting laat de ontwikkelingen niet aan zichzelf over en grijpt in met de prijs naar Brits model, de BP Portrait Award, die erg in aanzien staat en gepaard gaat met een tentoonstelling in de National Portrait Gallery in Londen.

Rudi Ekkart zit de jury voor de Nederlandse prijs voor. Kunstenaars Sam Drukker en Eric Claus maken er ook deel van uit. Er zijn nog onbekende geldprijzen te winnen en waarschijnlijk ook een eervolle opdracht, maar dat laatste is nog niet helemaal in kannen en kruiken.