aan als hij de gebeurtenissen in de wereld waarneemt. Vorige week hield hij in Kampen, in samenwerking met de interkerkelijke stichting Kairos, een lezing onder deze titel. Hieronder volgt een verkorte versie van zijn verhaal.Ik ben van mening dat na 1945 de Tweede Wereldoorlog niet is beëindigd. Natuurlijk is de Duitse bezetting opgeheven en is er een einde gekomen aan de plundering en uithongering van ons land. Natuurlijk zijn er geen razzia’s en slavenjachten meer op Joden en mannelijke arbeiders en worden verzetsstrijders niet langer koelbloedig gefusilleerd. Toch ben ik van mening dat de gehele wereld momenteel in één groot concentratiekamp is herschapen en dat de mensheid als zodanig vogelvrij is verklaard.

Als wij kijken naar de plekken op de wereldkaart waar de conflicten zich vandaag afspelen, biedt Afrika een bijzonder trieste aanblik. Angola, Congo, Rwanda, Burundi, Somalië, Sudan, Algerije, Liberia, Tsjaad. Sinds het begin van het derde millennium is het aantal conflicten -maar ook de omvang en de intensiteit daarvan- alleen maar toegenomen en verhevigd. Behalve Afrika zien wij ook dat het gehele gebied tussen Turkije en Indonesië een oorlogszone is geworden.

Voortdurend strijdtoneel

Wat wij op wereldschaal meemaken, is het massaal vergieten van onschuldig mensenbloed. De genocide wereldwijd dient geen enkel pragmatisch, strategisch of te legitimeren doel. Wat wij zien en meemaken, is zinloos bloedvergieten. Mensen lijken ten offer te vallen aan een onverzadigbare moloch.

Het zou te ver voeren alle catastrofale rampen van de laatste jaren hier voor het voetlicht te halen, maar enkele dieptepunten zal ik toch memoreren. Structureel is bijvoorbeeld de wereldwijde verspreiding van het besmettelijke HIV-virus, dat niet alleen in grote delen van Afrika is opgedoken, maar ook in China, waar arme boeren hun bloed afstaan voor een paar zakken kunstmest maar later bemerken dat zij door een onhygiënische werkwijze met het HIV-virus besmet zijn en daar hulpeloos tegenover staan. Deze epidemie zal miljoenen slachtoffers eisen en wij staan daar mét ons medisch arsenaal aan mogelijkheden vrijwel machteloos tegenover.

Wat wij vandaag om ons heen zien gebeuren, is dat de wereld verandert in een voortdurend strijdtoneel, waarin de mens zich steeds minder veilig voelt. Wat vandaag door sommige mensen gesignaleerd wordt als het begin van een derde wereldoorlog, zie ik zelf als het begin van of de voorbereiding op de grote strijd zoals deze in het bijbelboek Openbaring (hoofdstuk 16) wordt afgebeeld en beschreven. Het is een totalitaire strijd waarbij alle volken van de aarde worden ingezet en waaraan niemand ontkomt. Het is dan ook een strijd die bepaald wordt door de eindtijd waarin wij leven. Met de eindtijd wordt bedoeld de laatste fase van de geschiedenis zoals deze zich op aarde afspeelt. Het is een eindtijdelijke strijd, waarna het oordeel van God over de volken en over de mensen, over Joden en niet-Joden geveld zal worden.

Toevluchtsoord

Ik ben ervan overtuigd dat veel individuele christenen, maar vooral veel christelijke kerken als instituten veel te weinig alert en waakzaam zijn en veel te weinig gericht zijn op het onderkennen van de tekenen der tijden. Het geloof wordt vrijwel altijd vertaald als een boodschap van persoonlijke bekering, van het belijden van (persoonlijke) zonden, van een afsterven van de oude mens en het aandoen van de nieuwe, gelouterde en bevrijde mens. En natuurlijk is zo’n persoonlijke boodschap ook goed en troostvol.

Maar er is méér. Want door de evangelieboodschap te beperken tot het persoonlijke zielenheil, komen christenen er niet of te weinig aan toe om een toevluchtsoord voor de wereld te zijn, verdwaalde en opgejaagde mensen onderdak te bieden, wanhopige angstige mensen te troosten. De kerken doen dit soort activiteiten weliswaar, maar toch zijn veel gemeenten te zeer naar binnen gericht en zijn zij te weinig laagdrempelig voor mensen die niets van het Evangelie weten of nog nooit serieus over het bestaan van God hebben nagedacht. Naar mijn idee is dát namelijk kerkzijn: omzien naar weduwen en wezen. Jezelf onbesmet van de wereld bewaren, betrouwbaar en overtuigend in het leven staan. Goed bekendstaan bij wat christenen ”de wereld” noemen en dus een goede reputatie opbouwen.

Prioriteiten

De tijd is voorbij, allang voorbij, dat wij ons druk moeten maken over theologische geschilpunten of liturgische kwesties. Alsof er niet veel méér is dat ons onderling als volgelingen van de Heere Jezus bindt en sterk zou kunnen maken. Alsof er niet veel prioriteiten zijn waaraan daadwerkelijk voorrang moet worden gegeven. Alsof de wereld niet in brand staat en met name wij, christenen, geroepen zijn om daarbij de helpende hand uit te steken! Trekken wij ons wel iets aan van wat bij het oordeel Gods aan het einde van de geschiedenis over óns gezegd wordt, namelijk dat wij mogelijkerwijs werkers der ongerechtigheid zijn en dat wij geen hongerigen en dorstigen gevoed hebben, naakten hebben gekleed en daklozen onderdak hebben verschaft?

Wij denken weliswaar dat wij veel doen voor Gods Koninkrijk en zijn vaak niet weinig tevreden over wat wij konden bewerkstelligen, maar de maatstaf ligt niet bij ons, maar bij Degene Die ons in de wereld heeft uitgezonden.

Ook denk ik dat christenen gezamenlijk het gesprek met de islam serieus en diepgaand moeten aangaan. Men zal verder moeten gaan dan het tolereren van de islam in het zogenaamd vrije Westen, alsof het hierbij eveneens zou gaan om godsdienst als een privé-aangelegenheid. Want dat is de islam nu juist niet. De werkelijke confrontatie met de islam zou moeten blootleggen Wie Jezus Christus is, niet alleen voor onszelf maar voor iedereen. En daarbij geldt: Wie niet vóór Mij is, die is tegen Mij.

Standvastig

De gedachte aan de wederkomst van Christus, de Gezalfde, de Messias, moet ons inspireren om ruim baan te maken voor Gods Geest, Die niet alleen in onze harten moet gaan waaien, maar die de gehele wereld moet zuiveren van de antichrist, de tegenkrachten die Gods Koninkrijk in de weg staan.

Daarom hoeven wij niet wanhopig te zijn, maar moeten wij standvastig onze plaats innemen en de strijd van het geloof aangaan. Wij zijn in de druk, maar niet om hulp verlegen. Wij zijn niet angstig, maar overwinnen het kwaad door het goede. Omdat niet wijzelf het doen, maar Christus in ons, en Gods Geest, Die ons leidt.

De auteur is Messiasbelijdend Jood en kunstenaar te Kampen. In februari verscheen het boek ”De doden zullen herrijzen”, dat schilderijen bevat van De Klijn en keramische beelden van zijn vrouw, Henny van Hartingsveldt, over de shoah, de systematische vernietiging van de Joden door het nazi-regime.