Een leerkracht van onze school raakte in paniek toen haar zoontje koorts kreeg. Het jongetje zweette en was snipverkouden. Het staarde met waterige ogen voor zich uit. De moeder wist zich geen raad. Ze moest en zou naar de dokter om medicijnen te krijgen. Ons advies om het jochie thuis lekker op bed te leggen sloeg ze in de wind.

Een andere leerling had een nare brandwond op zijn achterhoofd door een stroomschok. Hij had op het dak van een huis een bovenleiding aangeraakt. Ondanks veel zalfjes en behandelingen bleef de wond open. Met financiële ondersteuning is hij behandeld door een buitenlandse arts. De dokter schreef voor rust te houden; verder geen medicatie. „Geen medicijnen?” schreeuwde de moeder bijna. „Hij ligt in het ziekenhuis, hij móét medicijnen krijgen.” „Nee, moeder, rust is voldoende. Het lichaam moet zelf proberen op krachten te komen”, zei de dokter. Na een paar dagen kwam de vrouw bezorgd naar me toe en vroeg of ik medicijnen had voor haar zoon. Hij moest echt pillen of injecties hebben.

Een andere leerling had thuis kokende melk over haar beentje gekregen. Ze woont onder erbarmelijke omstandigheden alleen met haar moeder. Wat een pijnlijke plek en een flinke brandwond. Gelukkig vonden we een dokter die oog had voor het meisje en goede zorg verleende aan de wond. De dokter adviseerde om ’s avonds en ’s nachts het verband van de wond te halen om die te laten ademen en zo het genezingsproces te bevorderen.

Toen de buren dat zagen en hoorden, geloofden ze hun ogen en oren niet. Natuurlijk moet er iets óp die wond! En ze wisten precies wat de wond nodig had: gemalen koffiepoeder! De buren hebben dat die avond keurig uitgesmeerd op de brandwond. Het meisje kromp ineen van de pijn. Helaas werd het lijden de volgende morgen nog erger toen de –boos geworden– dokter de wond opnieuw moest reinigen.

Een leerkracht vroeg toestemming om naar de apotheek te gaan omdat hij keelpijn had. Toen hij terugkeerde, vroeg ik hem wat hij had gekocht. Een antibioticakuur van vijf dagen! Dat is hier zonder recept verkrijgbaar voor iedereen die wat wil slikken omdat hij zich niet lekker voelt.

Nierproblemen komen veelvuldig voor in Ethiopië. De mensen drinken veel te weinig. Met een nierinfectie kun je je een week lang melden bij een kliniek of ziekenhuis waar je dagelijks drie injecties krijgt.

Waarom toch die paniek? Waarom toch de wil om medicijnen te slikken? Is het omdat men weet wat het is om géén medicijnen te hebben? Is het omdat de verbeterde gezondheidszorg in de afgelopen decennia mensenlevens heeft gered? Is het omdat de huidige generatie ouders weet wat het is om een broertje of een zusje te moeten missen? Of zou het zijn omdat kinderen hun enige levensverzekering zijn?