Overzichtelijker kan het niet. Knap trouwens hoe Wilders moeiteloos alle media-aandacht krijgt. De Volkskrant van zaterdag leek een Wildersglossy. Ondertussen zwoegde de concurrentie in allerlei praat- en debatprogramma’s, geflankeerd door een zorgvuldig gekozen selectie van sympathisanten op de tribune, die op het goede moment ja knikten, nee schudden en applaudisseerden. Politiek is ook veel spel.

Al die informatie, kieswijzers en -kompassen, partijprogramma’s en peilingen ten spijt, blijft het grootste deel van electoraat zweven, bevend van de keuzestress. Waar zullen die morgen landen?!

Inmiddels diende zich ook nog een spetterende diplomatieke rel aan. Vanuit Turkije zweefden twee bewindslieden in glijvlucht Nederland binnen. Die waren ook op campagne. Stemmen van Turkse Nederlanders ronselen. De bevoegdheden van Erdogan moeten worden uitgebreid. Den Haag reageerde op trumpiaanse wijze. De Turken werden het land uitgeschopt. Ankara woedend. Erdogan schold van een nazistische bananenrepubliek. Onze premier kwam met een gepast antwoord: „Effe normaal doen, man!” Behalve DENK schaarden alle partijen zich achter hem. Turkije dreigt ondertussen met sancties en boycot van producten. We zullen het straks zonder Turks fruit, Turkse mutsen, bonen en lelies moeten doen. Misschien zelfs zonder Turkse tortels.

Zouden die twee bewindslieden trouwens ook geweigerd zijn als ze over pakweg veertien dagen gekomen waren? Haatpredikers mogen hier toch ook optreden?! Nu echter de verkiezingskoorts door het land giert is alles politiek. Ieder denkt aan electoraal gewin. De tijd zal leren of we niet met open ogen in een Turkse val zijn getrapt.

Het blijft overigens eigenaardig dat ook een derde generatie hier geboren en getogen Nederlanders met Ottomaanse wortels zich meer met Turkije dan met Nederland verbonden voelt.

„Wie geef je de sleutel van het land”, vroeg Asscher in een laatste wanhoopspoging het begeerde Torentje te bemachtigen. Ja, wie? De omloopsnelheid van politici is schrikbarend kort. Maar liefst dertig Kamerleden en diverse kabinetsleden verdwenen de voorbije vier jaar voortijdig. Dat voedt het vertrouwen in de politiek niet.

En toch… stemmen morgen. Niet strategisch, maar op inhoud. Ik ga op hoop van zegen.