Waar deze vorm van terreur misschien in het niet valt bij andere vormen van terreur, is dit ook een akelige soort. Steeds meer jongeren voelen zich depressief, omdat ze niet mee kunnen met de (schijn)-wereld om hen heen die leuk, bijzonder, geweldig, gaaf, snel en flitsend is.

De cijfers geven het volgende aan: 56 procent heeft last van depressieve perioden en 80 procent durft het er niet over te hebben met ouders, docenten en klasgenoten. Er is veel schaamte en het taboe is groot.

Volgens het onderzoeksbureau spelen sociale media daar een grote rol in. Het leven moet vooral ”happy” zijn. Op selfies moet je er goed uitzien. Vooral de positieve, bijzondere en opzienbarende dingen worden geëtaleerd. Lifestyle en reclame bevestigen dit beeld.

Je zult er maar aan moeten voldoen van jezelf. Ontzettend vermoeiend. Dat houdt natuurlijk niemand vol. Maar veel ruimte voor falen en kwetsbaarheid is er niet. Dat mag niet. Dat hoort bij een zieligheidscultuur. En zielig past niet in dit levensmotto.

Een ander motief dat jongeren in het onderzoek aangeven is dat ze hun ouders niet willen teleurstellen. Een zeventienjarig meisje verwoordt het als volgt: „Ze doen er alles aan om me een goed leven te geven, en toch, zonder dat ik weet waarom, voel ik me slecht. Ik wilde ze niet teleurstellen.”

Een opsteker voor deze ouders, die net als zo veel ouders het beste zoeken voor hun kind. Ongetwijfeld met vallen en opstaan, want zo vergaat het alle ouders. Maar kennelijk ervaren sommige kinderen een bepaalde druk om te presteren of succes te hebben, zonder dat we dat door kunnen hebben. Iets om alert op te zijn.

Het onderzoek, gehouden onder 11.000 jongeren, is „een impressie” en „niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek.” Maar vaststaat dat het bij een op de vijftien ernstige vormen aanneemt. Deze jongeren lijden echt onder de succesterreur, met symptomen als somberheid, concentratieproblemen, terugtrekken en eetklachten als gevolg.

Het verraderlijke zit hem juist aan de buitenkant. Die ziet er namelijk bij velen perfect uit, juist door alle pogingen om te voldoen aan deze succesnorm.

Adequate signalering thuis en ondersteuning vanuit school is gewenst. Maar onze roeping gaat verder. Tussen burgerschap en vreemdelingschap zit spanning. Hoe leid je leerlingen dan in het juiste spoor van het ideaal als pelgrim, burger, leerling en dienaar? Gelukkig wordt daar op veel fronten over nagedacht, ook morgen tijdens de identiteitsdag van Driestar hogeschool. Je zou het bijna niet meer durven zeggen, maar dan toch: succes!