Hoe bescheiden deze woorden ook lijken, voor de Europese Unie zijn ze een provocatie. Want de EU wil namelijk heel graag zelf iets voorstellen als regionale grootmacht in de wereld.

En dan komt ineens premier May met een vergezicht dat Groot-Brittannië uit de EU moet stappen omdat het zich daar opgesloten voelt. Het land moet eerst de Noordzee en de Oostzee verlaten voor het koers kan zetten naar de grote wereldzee.

Dit beeld zal bij voorstanders van Europese integratie irritatie hebben opgeroepen. De EU is immers niet bedoeld als vogelkooi, maar als springplank naar de rest van de wereld.

Voor Groot-Brittannië zelf vormt de export naar EU-lidstaten altijd nog 48 procent van de totale uitvoer, zoals de Financial Times vanochtend fijntjes opmerkte. Ook na de brexit zal het Europese deel van de Britse handel waarschijnlijk niet afnemen.

Zo uitdagend als de slagzin ”A Global Britain” klonk, zo vriendelijk was de toon van May. Groot-Brittannië mag zich gelukkig prijzen dat het in deze fase een leider met zo’n uitstraling heeft. Ze is een serieuze bestuurder die serieuze reacties afdwingt. De controversiële minister van Buitenlandse Zaken, Boris Johnson, die ook als premierskandidaat is genoemd, zou dit niet hebben gekund.

De rode lijn in Mays verhaal was dat ze de EU het allerbeste wenst – maar dan wel als buurvrouw. Ze is uit op een complete ontvlechting met de Unie. Zo’n harde brexit is de enige manier om af te komen van het Europees Hof van Justitie in Luxemburg. Zolang Groot-Brittannië deel blijft uitmaken van de interne markt zullen EU-rechters altijd iets te zeggen blijven houden. Nederlanders zullen hier hun schouders over ophalen, maar voor Britten raakt dit de kern van hun nationale identiteit.

Onduidelijk was May over de vraag of ze van de interne markt wil terugschalen naar de lagere vorm van integratie, namelijk de douane-unie. Daarbinnen bestaat vrij verkeer van goederen zonder invoerheffingen. De EU heeft dat momenteel met Turkije.

Voor alle partijen is de brexit iets totaal nieuws. May zegt dat ze de onderhandelingen in twee jaar wil afronden. Dat kan natuurlijk alleen als er een slimme meesterformule wordt uitgevonden. De inmiddels opgestapte Britse ambassadeur bij de EU, Sir Ivan Rogers, zei vlak voor Kerst dat het wel tien jaar kan duren. Dat lijkt waarschijnlijker. Zolang duren immers de gesprekken over de meeste handelsverdragen.

Al die jaren zal Groot-Brittannië door een mist van onzekerheid omgeven blijven. Dit zal zijn weerslag hebben op het vestigingklimaat voor bedrijven. Juist voor dat ”mondiale Brittannië” is dat slecht nieuws.

Londen heeft dus belang bij snelheid. De onderhandelaars van de EU daarentegen hebben alle tijd. Elke jaartje dat ze kunnen rekken, wordt de brexit minder aantrekkelijk.