Cijfers? Het gaat hier over mensen. Doden, welteverstaan. In 2016 kwamen er 7495 mensen om tijdens hun vlucht naar de vrijheid en 5650 mensen als gevolg van een terroristische zelfmoordaanslag. Maar liefst 13.145 in totaal, 253 per week, 36 per dag. Dertienduizend honderdvijfenveertig!

Eerlijk gezegd kan ik me daar geen voorstelling van maken. Ooit was ik getuige van de begrafenis van een vrouw en haar dochter, die waren omgekomen bij een verkeers ongeluk. Dát is pas erg, twee graven naast elkaar. Twee kisten met daarin de lichamen van een meisje van 16 en een moeder van rond de 45. Als je dan het onbeschrijflijke verdriet ziet van een vader, een zus en een broer, dan besef je de gebrokenheid van het bestaan pas echt. Maar een getal als zodanig, zelfs als het over doden gaat, zegt niet veel.

Toch raakte het me, toen ik het vorige week zaterdag op de voorpagina van deze krant las. Dertienduizend honderdvijfenveertig mensen die ‘zomaar’ uit het volle leven gerukt werden. Jonge mensen en ouderen, christenen en moslims, blanken en zwarten, schuldigen en onschuldigen, mensen die voor eigen rekening leefden en mensen die bereid waren om te sterven… Zo’n indruk vervaagt ook weer snel. Het zijn niet de getallen die het moeten doen, maar de verhalen van ooggetuigen en na bestaanden. Die geven getallen gewicht.

Zoals het verhaal van een jonge vrouw die zich in een onveilig bootje op de Middel landse Zee bevindt, te midden van de storm. Ze moet voor het eerst bevallen en is doodsbang dat het tijdens de overtocht gebeurt. Of het verhaal van de vader die zijn vrouw met hun kinderen Hongarije binnen ziet gaan, maar zelf aan de verkeerde kant van het hek moet achterblijven. „Schiet mij maar dood”, schreeuwt hij.

Het verhaal van de vader die zijn zoon aan de lijn heeft die op de Brusselse luchthaven Zaventem wacht op zijn vlucht naar New York. Hij hoort een explosie en vervolgens wordt de verbinding verbroken. Definitief. En ten slotte, deze week, het verhaal van de luitenant in Jeruzalem, die ‘toevallig’ even in de bus stapt en vervolgens ziet dat haar collega’s bij een aanslag met een vracht wagen gedood worden. Waarop ze de aanslag pleger doodschiet. Wat een hypotheek op het leven van deze jonge vrouw.

Zulke verhalen, er zijn er duizenden van. Ze brengen kale cijfers tot leven. Ze laten iets zien van de bizarre wereld waarin wij ons bewegen. Van de gebrokenheid van het bestaan. U zult het misschien naïef vinden, maar ik voel me er niet goed bij als ik ze hoor. Niet dat ik bang ben voor een aanslag, daar ben ik te nuchter voor – een mens moet overal bewaard blijven. In zekere zin voel ik me schuldig aan, mede verantwoordelijkheid voor de dood van deze medemensen.

Waarom gaat IS zo tekeer? Natuurlijk, ook om de invloed van de islam uit te breiden, de sharia in te voeren tot in Europa toe. Zou de religieuze drijfveer werkelijk zo diep zitten? Kan het ook te maken hebben met frustratie, vanwege de arrogante houding van het Westen in het verleden? Vanwege het gedrag van christenen tot op de dag van vandaag misschien?

En wat de bootvluchtelingen betreft, natuurlijk is het geen oplossing om hen alle maal naar Europa te halen. ”Wir schaffen es nicht”, dat is wel gebleken de afgelopen jaren. Maar ze vervolgens aan hun lot overlaten, is zeker niet in overeenstemming met de woorden van de Heere Jezus.

Nog een laatste reden waarom ik me wat ongemakkelijk voel: 13.145 mensen zijn overleden. En wat heb ik tot hun behoud gezegd?

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl