Spellenfabrikant Hasbro stelde vier spellen beschikbaar voor de mooiste inzendingen. Wat de mooiste verhalen zijn, is weer eens lastig te bepalen. Maar toch: Monopoly Extreem Bankieren gaat naar Thea Boer en naar Melvin Soetendaal, Bijtje Prik naar Marije Hoegée en Corrie de Jonge.

Monopoly in de jaren 60

„Op regenachtige dagen, in de vakantie, speelden we eindeloos monopoly. Vaak met vier of zes personen, zussen en een paar neven.

De grootste lol hadden we als er verliezers kwamen. Vaak werd er stiekem wat geld in een sok of onder het tafelkleed verstopt, en als je dan dacht: nu is hij blut, dan werden er triomfantelijk nog een paar honderdjes tevoorschijn gehaald.

Soms werd je zo arm en kwam je steeds dieper in de schulden. Dan pakten we moeders knopendoos en vroegen al rammelend of we hiermee mochten betalen, en of ze de schuld anders kwijt wilden schelden. Dan ging het er heel rumoerig aan toe en we hadden zo’n lol tot we helemaal de slappe lach hadden.

We lieten ons niet zomaar failliet verklaren en daardoor kon het spel soms uren duren. Was het zover dat je echt niet meer mee kon spelen, dan bleef je erbij zitten om de rest aan te moedigen en te zien wie er ging winnen.

Nu speel ik nog het ouderwetse monopoly, met briefjes van 1 tot 500 gulden, met m’n kleinkinderen, die gelukkig net zo graag spelletjes doen als hun oma. Maar vreemd, nu is het spel soms al binnen een uur afgelopen.”

Corrie de Jonge, Hoek

Fanatiek spelen om de beker

„Zomer 2006. Amicitia organiseert een jongerenreis naar Israël en met een kleine groep vertrekken we uit Nederland om ruim twee weken rond te trekken in het mooie en warme Israël. We hebben een bijzondere vakantie, want we moeten op stel en sprong ons reisprogramma veranderen vanwege raketten die, vanuit Libanon geschoten, wel akelig dicht bij ons hotel neerkwamen.

Maar de vakantie is ook bijzonder omdat het met een deel van de groep goed klikt. We blijken allerlei gedeelde interesses te hebben en een aantal van ons deelt het enthousiasme over het spel Kolonisten van Catan.

In die tijd wonen we bijna allemaal niet al te ver van elkaar vandaan en na de vakantie was de eerste Kolonistenavond al snel een feit. De een speelde nog fanatieker dan de ander en om het nog leuker te maken hebben we een wisselbeker aangeschaft. Heel wat avonden hebben we tot in de kleine uurtjes gestreden om de beker. Al snel was er een mannenkamp en een feministisch kamp. In een bepaalde fase van het spel is onderhandelen met de ‘tegenpartij’ geen optie meer. Politieke standpunten van de rode, oranje en groene partijen worden met veel plezier op het speelbord met de grond gelijk gemaakt.

In de afgelopen tien jaar is de groep gegroeid door de komst van partners en kinderen, zijn we allemaal verhuisd en wonen we niet meer zo dicht bij elkaar in de buurt. Maar nog steeds proberen we meerdere keren per jaar met elkaar af te spreken om een avond te strijden om de wisselbeker. En we zijn nog steeds fanatiek!”

Jolanda de Haaij, Bergambacht

Mens-erger-je-niet in de badkamer

„Ons gezin doet graag spelletjes. Dat was zo toen we kinderen waren, maar nu nog steeds! Als ik een dagje naar mijn ouders ga, komt er bij de koffie meestal een spelletje tevoorschijn. Yahtzee, rummikup, backgammon, enz.

In een gezin dat uit zeven kinderen bestaat komt met regelmaat ook ruzie voor. Als mijn moeder het geruzie helemaal zat was, werden we met mens-erger-je-niet in de badkamer neergezet. De woorden die mijn moeder ons meegaf, waren kort, duidelijk: „Als jullie dit spelletje hebben gedaan, mogen jullie er weer uit!”

Ziet u ons zitten? Ver uit elkaar, dichte doos in het midden, geen verwarming, koude tegelvloer, boze gezichten, opgetrokken knieën, elkaar vooral niet aankijken, stilte… Voor mijn gevoel duurde en duurde dat. Maar volgens een betrouwbare bron duurde dit juist veel te kort; blijkbaar waagden we na vijftien minuten al een poging om samen te spelen. De speldoos werd geopend.

Ik herinner me dat het meestal begon met hele korte woorden/zinnen en op een snauwerige toon. Zo van: „Mmmeu…” „Spelen.” „Groen.” „Jij.” „Gooi.” „Af.” Hoe verder in het spel, hoe langer de zinnen werden, hoe normaler de toon.

Op driekwart van het spel waren we weer op het niveau zoals onze moeder het graag zag: fanatiek, verlies sportief opnemend, naast elkaar en niet tegenover elkaar zittend, vergetend dat we in de badkamer zaten. En als het spel dan uiteindelijk afgelopen was, riepen we gezamenlijk dat het uit was en rolden we lachend de badkamer weer uit. De speldoos ging dicht en werd weer opgeborgen. Of we moesten zo enthousiast zijn, dat we het opnieuw gingen spelen, maar dan aan de eettafel in een verwarmde woonkamer.”

Thea Boer, Ouderkerk aan den IJssel

Mastermind betekent echte aandacht

„Er ging geen dag voorbij of zij zat daar. Aan de keukentafel. Een kopje thee. Een biscuitje als we uit school kwamen. Een luisterend oor. En vooral het spelletje.

Zij was de moeder die zorgde dat het eten panklaar was, zodat zij wat tijd overhield. Die tijd was voor de kinderen. Hoe donkerder de dagen hoe meer spellen op de tafel kwamen. Mastermind was er één van. Een prettig spelletje dat gecombineerd werd met een-op-eenaandacht. Ik heb er zo van genoten.

Toen werd ik zelf moeder. Drie kinderen werden geboren. De jaren waren snel gegaan. Spelletjes deden we weinig. Mijn eigen moeder was inmiddels dement geworden. Ze woonde niet meer thuis. De keukentafel moest helaas worden opgeruimd. Het kopje thee werd wel onthouden. En ook het oor dat luisterde. Een aantal weken voor haar dood deed zij nog een spelletje. Met mijn oudste zoon. Mastermind. En dement of niet, zij deed nog mee. We hadden veel plezier.

Mijn moeder leeft niet meer. Haar fijngevoelige nalatenschap is echter blijvend. Nu is een spelletje doen een soort van troost geworden. Een herinnering aan blijvende aandacht.”

Betty van Braak-Eerbeek, Ede

Zij het gele autootje, ik het blauwe

„Ons gastkind is allang geen kind meer, maar inmiddels een zelfbewuste, aardige, jonge vrouw.

Jarenlang kwam ze eens per twee weken op bezoek. Theezetten en samen opdrinken, koekjes bakken, knutselen én een spelletje doen. In de loop van de jaren hebben we heel wat verschillende spelletjes gedaan, maar in haar tienerjaren bleef er uiteindelijk maar één spel over: Levensweg. Zij het gele autootje, ik het blauwe. Leuker nog als de zonen des huizes, al dan niet met vrienden, ook nog meededen.

„Studeren of meteen werken? Yes, ik heb een hoog salaris! O, een midlifecrisis, nu moet ik mijn salaris opgeven, en krijg ik daarvoor een hoger of lager salaris terug? Vorder van elke speler 10.000! Dat heb ik niet, nu moet ik me in de schulden steken! Koop je dat statussymbool, of is dat te duur?” Naarmate het spel vorderde nam de spanning toe. En het eindresultaat was altijd weer verrassend. Maar: winnen of verliezen, chagrijnig werd ze er niet van.

Ze komt nu nog maar af en toe „een avond op visite.” Gezellig bijpraten, én theedrinken. Maar nog steeds vertrekt ze niet voordat er een potje Levensweg gedaan is! Het spel is inmiddels kapot gespeeld, maar met het nodige plakwerk nog steeds bruikbaar. Én het blijft leuk!”

Familie Gelderblom, Veenendaal

Ga lekker een potje dammen

„Een tijdje geleden paste ik een avondje op bij een gezin hier op het dorp. Toen de jongste kinderen op bed lagen, vroeg ik aan het oudste jongetje wat hij leuk vond om die avond te doen. Met een vragende blik keek hij mij aan en vroeg toen of ik zin had om een spelletje te doen. De blik in zijn ogen vertelde mij hoe leuk hij dat zou vinden, dus kon ik niet anders dan instemmen met zijn voorstel. Hij rende naar de kast en kwam terug met een damspel. Even had ik wat bedenkingen, want het was minstens drie jaar terug dat ik dat speelde. Hij moest me de regels helemaal uitleggen, maar ik heb genoten. En hij ook! Ik wist niet dat een bordspel zo leuk kan zijn op een donkere winteravond! Zelfs zo leuk, dat ik het de volgende avond meteen weer deed met mijn eigen broertje. Zeker een aanrader voor iedereen. Weg met die mobieltjes en ga eens een keer een potje dammen!”

Arianne Roza

Uit school een spelletje, en ’s avonds ook

„Ik houd erg van spelletjes doen. Met papa doe ik ’s avonds stratego, en met mama wil ik het liefst elke dag uit school een spelletje doen. Anders speel ik ook nog graag buiten, maar nu het snel donker is of regent lukt dat niet altijd. Ook met vriendjes op woensdagmiddag kies ik het liefst een spelletje.

Stratego heb ik geleend van tante Dita tot de kerstvakantie, dus daarna zal ik het gaan missen. En Kolonisten van Catan heb ik van het rommelmarktgeld gespaard. Risk zou ik graag met een van de opa’s willen spelen. En met mijn broertje Wie is het? Ik hoop dat ik nog veel spelletjes kan spelen.”

Melvin Soetendaal, Harskamp

Opa en ik zijn spelletjesfans

„Mijn leukste ervaring met spellen is dat ik samen met mijn opa op vakantie een soort spelletjesdag hield. Mijn opa en ik zijn echt spelletjesfans.

Ik deed samen met mijn opa Wie is Het? en op de foto ben ik UNO aan het doen.

Ik wens dat ik samen met mijn opa nog lang spelletjes kan doen!

Marije Hoegée