De medisch directeur van de Nederlandse Hartstichting, Manger Cats, staat op straat. Ook na langdurige besprekingen weigerde hij akkoord te gaan met een verlaging van zijn salaris, en dat leidde tot zijn ontslag. Hem was gevraagd 45.000 euro in te leveren. Dat is niet niks. Maar ook dan zou hij nog een jaarsalaris van 130.000 overhouden. De meeste donateurs van de stichting moeten met minder rondkomen.Nu worden er in de medische wereld forse bedragen geïncasseerd. Als chef de clinique van de afdeling cardiologie van het Leidse universiteitsziekenhuis zal hij wel iets dergelijks verdiend hebben. Maar bij charitatieve organisaties gelden andere maatstaven.

Dat laatste was het bestuur van de Hartstichting kennelijk vergeten toen het hem zeven jaar geleden aanstelde. Recent kwamen echter deze salarisgegevens en die van directeuren van andere charitatieve organisaties naar buiten. Christelijke instellingen bleken zich wat dat betreft netjes te gedragen. De Hartstichting kwam het slechtste uit de bus.

Dat bleef niet zonder repercussies. Collectanten die al jarenlang tijdens de hartweek huis aan huis waren gegaan, lieten het ditmaal afweten. Wie nog wel lust en moed had om aan te bellen, kreeg in een aantal gevallen te horen dat men er niet voor voelde bij te dragen aan het absurd hoge salaris van die directeur.

Inmiddels heeft het bestuur van de Hartstichting daaruit zijn conclusies getrokken. Een stichting die het moet hebben van donaties uit het brede publiek is nu eenmaal uiterst kwetsbaar voor de publieke opinie.

Bedrijven kunnen zich wat dat betreft meer veroorloven, zeker als ze betrekkelijk ver van het publiek af staan. De laatste jaren is er ook regelmatig wat te doen over de enorme salarissen die aan de top van het bedrijfsleven geïncasseerd worden. Recent nog bij de ING, waar de commissaris Kok (voorheen vakbondsman en nog steeds socialist) zich in allerlei bochten moest wringen om het concernbeleid te verdedigen.

Behalve bij de fusiebonussen van de KLM-top, lukte het eigenlijk alleen bij Ahold om de topman (Moberg) tot bepaalde salarisconcessies te bewegen. Een supermarktconcern is relatief gevoelig voor de publieke opinie. Klanten kunnen gemakkelijk uitwijken naar de concurrent.

Uiteraard moeten mensen die bij een liefdadigheidsorganisatie werken een normaal salaris verdienen. Of je nu boekhouder of telefoniste bent bij een garagebedrijf of bij de Hartstichting, in beide gevallen moet je gewoon je werk doen en heb je een inkomen nodig om van te leven.

Als directeur van een charitatieve organisatie met een miljoenenbudget draag je duidelijk een grote verantwoordelijkheid. Maar dan besef je ook dat het imago van jouw organisatie zwaarbeschadigd kan raken en de giftenstroom fors kan teruglopen, wanneer je zelf een exorbitant salaris ontvangt.

In een organisatie die van giften leeft en een groot beroep doet op vrijwilligers, die vaak niet eens hun kosten vergoed krijgen, moet de top niet opvallen door een hoge honorering. Wie dat laatste wel boven aan zijn verlanglijstje heeft staan, kan er beter voor kiezen elders carrière te maken.