Woonplaats: Almere

Werk: transport in Nederland en België

Ik werk bij familiebedrijf Holwerda Transport in Almere. Mijn pake, opa dus, begon in 1917 in Friesland met veetransporten. Nu doet ons bedrijf verhuizingen en goederenvervoer in Nederland en België. Sinds 1981 ben ik vrachtwagenchauffeur. Wel werkte ik ook zestien jaar op ons kantoor. Ik transporteer onder meer kantoorartikelen.

Een paar jaar geleden loste ik babyartikelen op een afgelegen expeditieterrein in Apeldoorn. Ik had vijf minuten geen zicht op mijn auto, terwijl de achterklep openstond. In die minuten was er een pallet aangebroken; iemand heeft proletarisch lopen winkelen. In hartje Breda overkam me 25 jaar geleden ook zoiets. In een onbewaakt ogenblik greep iemand twee dekbedden uit mijn truck. Met die dingen onder zijn arm rende hij weg. De les: zorg dat je auto dichtzit als je even weg moet. Sowieso overnacht ik niet langs de weg, want ik kom elke dag weer thuis.

Geregeld zit ik ’s ochtends rond twee uur op de weg. Bijvoorbeeld om maaltijden naar Schiphol te brengen. In de truck luister ik vaak naar Bijbelstudies. ’s Ochtends is mijn hoofd nog redelijk leeg.

Soms deel ik traktaatjes uit of spreek ik met mensen over het geloof. De situatie moet zich daar wel voor lenen. Als ik in een volle kantine mensen zou aanspreken, zou ik ronduit worden weggelachen. Soms rijden er stagiairs of collega’s mee. Via een gesprek over koetjes en kalfjes probeer ik dieper af te steken. Ken je Jezus? Hoe denk je over het leven na de dood? Zulke gesprekken ontstaan bijvoorbeeld als iemand in zijn omgeving geconfronteerd wordt met ziekte of overlijden.

Christen zijn houdt voor mij ook in dat ik een heer in het verkeer ben. Ik probeer me aan de 82 kilometer per uur te houden. Al schiet die gehoorzaamheid er ook weleens bij in, als ik haast heb. God kijkt met je mee, hè. Ik doe niets liever dan Hem te behagen. Uit dankbaarheid. Ik ben tevreden met de tachograaf, het apparaat dat rij- en rusttijden bijhoudt. Vierenhalf uur rijden, drie kwartier rust: in mijn geval werkt dat prima. Mijn vrouw en ik hebben drie kinderen en vier kleinkinderen.

Ik ben verbonden aan de evangelische gemeente Parousia in Almere. Zolang mijn gezondheid het toelaat, hoop ik chauffeur te blijven. Dit werk zit in mijn bloed.

Ver weg hoeft voor mij niet. Utrecht, Apeldoorn, dat vind ik het leukst. Binnen een paar uur een klus afmaken en dan de volgende dag weer iets nieuws beginnen.”

Dit is het vijfde deel in een serie over vrachtwagenchauffeurs uit christelijke kring. Lees meer in ons thema Ver van huis.