TOEN

Een van onze kinderen werd onlangs achttien jaar. Dat betekent dat ons gezin voor de presidentsverkiezingen zes stemmen mocht uitbrengen. Bij de voorverkiezingen was het er eentje minder: ze gingen alle vijf naar Ted Cruz. Deze politicus is christen en wij vertrouwden erop dat iemands geloof gevolgen heeft voor zijn politieke handelen. Bovendien is Cruz ook nog eens zeer intelligent, iemand die weet waar hij over praat. Tegen elkaar zeiden we nooit Donald Trump te zullen stemmen.

Tot onze grote verbazing kwam Trump als winnaar uit de bus en werd hij de Republikeinse presidentskandidaat. Hoe geschokt we ook waren door Trumps nominatie, de Democratische kandidaat Hillary Clinton vonden we ook niks.

De campagne die volgde, was weinig verheffend. Aan beide zijden werd veel met modder gegooid. Allerlei zaken van jaren geleden werden op tafel gelegd, maar over de inhoud ging het nauwelijks. Aan onze kleinste kinderen moesten we uitleggen wat Trump heeft gedaan. En dat moet dan onze president worden!

Als gezin maakten we een proces door. Kiezen werd een dilemma. Moet je je stem aan Trump geven? Op sociale media kwamen heel wat artikelen langs waarin christenen betoogden waarom je wel of juist niet moest gaan stemmen. Een uitspraak van Spurgeon bleef haken. Als je moet kiezen tussen twee kwaden, kies dan niet. Een van onze dochters kwam met het inzicht thuis dat er verschil is tussen kiezen en steunen.

Toch vonden we uiteindelijk dat niet stemmen geen optie is en eigenlijk ook helemaal niet bestaat. Wegblijven zou betekenen dat er minder stemmen naar de Republikeinen gaan en het is juist deze partij die het meest opkomt voor christelijke waarden.

Onze eigen kerk, de Providence Reformed Church in Grand Rapids, heeft geen speciale samenkomst gehouden vanwege de verkiezingen. Andere kerken in onze stad deden dat wel. Mijn twee oudste dochters zijn lid van een gebedskring. Maandagavond belegden ze een speciale bidstond.

NU

Toen was het 8 november. Mijn man wilde dinsdag voor werktijd stemmen, dus hij stond al om halfzeven in de rij voor het stembureau. Toen de deur om zeven uur openging, kon hij direct naar binnen. Mijn dochter ging om acht uur en stond een uur in de rij. Toen ik halverwege de ochtend ging stemmen, was het een stuk rustiger. Wel viel me op dat ze nu minstens 25 stemhokjes hadden, een verdubbeling van wat gebruikelijk is. Ik heb het vakje naast Trump zwart gemaakt. Daarmee stemde ik niet zozeer op zijn persoon als wel op de Republikeinse Partij. Mijn gezinsleden hebben hetzelfde gedaan.

Na het avondeten zetten we gelijk de computer aan. Kort na sluiting van de stembureaus wezen de eerste polls uit dat het er in veel staten om spande, maar dat het vrijwel vaststond dat Clinton zou winnen.

Hoewel de kansen van Trump langzaam toenamen, besloot ik tegen elf uur toch maar naar bed te gaan. Eenmaal boven hoorde ik al snel enthousiaste geluiden en wist ik niet hoe snel ik weer de trap af moest komen. Er bleek wéér een staat naar de Republikeinse kandidaat te zijn gegaan. Het ging er steeds meer op lijken dat er een verrassing in de lucht hing, zeker nadat Trump Ohio won. We wisten allemaal dat er in Amerika nog nooit iemand president is geworden zonder deze staat te winnen.

Uiterst spannend was het ook in onze staat Michigan, vanouds een Democratisch bolwerk. De Republikeinen bleven maar voor staan en uiteindelijk ging ook Michigan naar Trump. Historisch, en dan die emoties bij beide kampen. Clinton was zó zeker van haar zege, maar de gezichten bij haar fans betrokken toen het er steeds slechter ging uitzien. Bij haar tegenstrever zag je precies het tegenovergestelde.

Tegen tweeën ben ik toch maar naar bed gegaan. Het was toen vrijwel zeker dat de overwinning Trump niet meer kon ontgaan. Wel was het eerste wat ik ’s morgens deed de computer aanzetten.

STRAKS

Christenen met wie ik in Nederland sprak, waren vooral pro-Clinton. Daar begrijp ik totaal niets van en 95 procent van de leden van onze gemeente en aanverwante kerken evenmin. Ik ben blij dat Trump de verkiezingen heeft gewonnen, hoewel ik mijn bezwaren tegen hem blijf houden. Toch is Trump niet dom. Hij weet precies met welke mensen hij zich moet omringen. In een aantal van hen heb ik veel vertrouwen. Ik denk hierbij aan christenen als Ben Carson, Mike Huckabee en de aankomende vicepresident Mike Pence. Die laatste staat als gouverneur van Indiana heel goed bekend. Hij belijdt openlijk christen te zijn en dat vind ik voor een vicepresident heel wat. Toen Trump hem als zijn rechterhand presenteerde, nam dat mijn laatste twijfel weg of ik wel of niet moest gaan stemmen.

In de acht jaar dat Obama president was, zijn heel wat zaken waar christenen voor staan afgebroken. Onder hem moest alles zo liberaal mogelijk. Hopelijk komt er nu een kentering. Essentieel is dat Trump op z’n minst één rechter mag aanstellen voor het hooggerechtshof. Dat is een benoeming voor het leven en het is in uitspraken over zaken als abortus allerminst om het even of een rechter liberaal of conservatief is. Trump heeft al een lijst gepubliceerd van mensen die hij hiervoor geschikt acht. Voor ons was het een reden te meer om Republikeins te stemmen.