Nog zoiets. Zo af en toe googelen we op een andere auto. Welke kleur, vraagt het zoekprogramma op internet me. En ik toets in: wit. Ik verbaas me over mezelf terwijl ik aan het tikken ben. Want een witte auto? Enkele jaren geleden moest je er niet eens aan denken. Alleen bestelwagens van beunhazen waren wit. Alle andere witte auto’s toonden vooral goedkoop. Hoe komt het dat dit beeld inmiddels zo is veranderd? En dat zelfs Audi’s en BMW’s wit gekleurd zijn? En: hoe komt het dat ik blijkbaar mee ben gegaan in de witte trend?

Ik dacht altijd dat ik niet zo snel te beïnvloeden was. Ik vind mooi wat ik zelf mooi vind, toch? Daar heeft niemand anders iets mee te maken. Dat klinkt heel stoer, maar steeds vaker begin ik aan die stelling te twijfelen. Want terwijl ik een nieuwe kleur voor de wand in onze woonkamer aan het uitzoeken ben, blijkt dat het precies de tint is die momenteel erg in is. Ook heb ik inmiddels een rok met een lengte net over de knie in m’n kast hangen, terwijl ik daar vorig jaar niet aan moest denken.

Het valt niet meer te ontkennen: ook ik word beïnvloed. Door mensen om me heen, door folders die door de brievenbus vallen en door foto’s die ik langs zie komen op Instagram of Pinterest. De marketeers richten massaal hun pijlen op me. En ze blijken raak te schieten. Zonder dat ik het doorheb.

Ik blijk bovendien een kuddedier te zijn. Want wat anderen mooi vinden, vind ik blijkbaar ook mooi. Een tikje eng. Want ik wil gewoon mezelf zijn. En niet een ander. Maar wie ben ik dan en wat vind ik wel zelf?

Misschien moet ik accepteren dat een beetje beïnvloeding niet te voorkomen is. Dat zoiets voortkomt uit groepsgedrag. En we zijn nu eenmaal niet alleen op de wereld.

Maar het moet niet doorslaan. En ik wil me bewust blijven van mijn eigen gedrag.

En die veterschoenen? Ik speur al in etalages om te zien welke bij mij past.