Misschien hebt u het gezien of zelf meegemaakt; een kindje dat geboren wordt. De roep van de moeder, tranen, uitgestrekte handen, beschermende armen om het kindje heen en een vader die zich over dit schouwspel heen buigt. Ik zou er nog vele varianten van op kunnen schrijven.

Het gaat natuurlijk niet altijd op dezelfde manier, want ieder mens is tenslotte anders. Er zijn ook ouders die heel blij zijn bij de geboorte, maar eerst een paar dagen moeten wennen aan hun nieuwe telg. Er is bij hen meer sprake van een geleidelijk proces. Het bijzondere is dat je de reactie van ouders nooit precies kunt voorspellen. Die is zo puur, zo intens puur.

Voor veel ouders is het moment van de geboorte een climax in het hechtings­proces. Dat proces begint al tijdens de zwangerschap, als er een binding ontstaat met het ongeboren leven. Door verwachtingen, door de bewegingen van de baby in de baarmoeder, door gedachten die gekoesterd worden, door gebeden die opgezonden worden…

Ik moest ook denken aan Maria en 
Elizabeth. Het kan niet anders dan dat 
zij met hart en ziel aan hun ongeboren kindje verbonden waren. Een geestelijke band, maar die zal ook samengegaan zijn met een hartelijke natuurlijke verbondenheid.

Die hechting tussen moeder/ouder en kind is een fascinerend onderwerp. Voor ouders, voor psychologen en medici in ieder geval. Waarbij het goed is om te bedenken dat niet alleen de ouders aan het kind hechten, maar dat omgekeerd het kind ook hecht aan de ouders. De laatste jaren verschenen daarover diverse weten­schappelijke publicaties. Het is de natuurlijke behoefte van een baby om een liefdevolle relatie te hebben met zijn ouders. Die biedt veiligheid, geborgenheid en voldoening.

Al in de eerste maanden na de geboorte wordt de basis gelegd. Hechten gebeurt vooral door praten, aanraken, knuffelen en lachen. De baby doet zelf ook zijn best 
voor een goede hechting door mensen om zich heen te verzamelen. Dat doet de kleine door huilen, lachen, brabbelen, grijpen, zuigen en volgen met de ogen.

Steeds meer blijkt ook uit onderzoek dat aanraking heel belangrijk is. Dat is niet alleen heel fijn voor een baby, maar stimuleert ook het immuunsysteem en onderdrukt stress. Aanraking blijkt zelfs cruciaal voor een goede ontwikkeling van het babybrein, het hechtingsproces en het stresssysteem.

Ook de gevolgen van weinig aanraken en het betonen van weinig genegenheid zijn onderzocht. Zo bleek uit scans van baby’s uit Roemeense weeshuizen dat dit leidde tot weinig activiteit in het hersengebied waar de emoties verwerkt en gereguleerd worden. En dit gebied is juist weer van belang voor de emotionele en sociale ont­wikkeling.

Boeiend dat zoiets natuurlijks als het aanraken en koesteren van een baby zo veel positieve gevolgen heeft. Dan is een draagdoek toch wel een ideale uitvinding. Die maakt beide aantrekkelijk en gemakkelijk.

hechteband.nl voor meer informatie.